Mama Ayaw ko na...

Isa sa pinaka masakit para sa anak ay ang mag panggap. Magpanggap sa totoong nararamdaman. Mula noong elementarya ako, nasanay na akong hinfi sabihin sa aking mga magulang ang totoong nangyayari sa paligid ko. Nakakaranas ako ng pang bubully mula sa mga iba't-ibang tao ngunit mas pinili kong maging matatag dahil ayaw kong madamay ang aking mga magulang. Ginagawa ko na iyon hanggang sa aking pagtanda. Ayaw ko na silang magkaroon ng problema, Lalong lalo na sa aking ina. Dahil wala siya sa tabi ko.

Mula noong ako'y bata pa, nakaranas din ako ng pambubully sa aming pamilya. Marahil nakwento ko na ang tungkol dito noon pa na hindi kami tanggap ng aming mga kapamilya o kasama sa bahay. Madami akong narinig na mga masasakit na salita sa kanila, madami kaming napag daanan ng aking kapatid pero hindi alam iyon alam ng aking ina. Ang tingin ng aking ina ay nasa mabuti kaming kalagayan at nasa tamang kamay kami pero hindi niya alam na mas lalo kaming nasasaktan.

O ako lang? Simula noong nagka isip kami ng aking kapatid o naging bukas ang kaisipan ay mas lalo naming naiintindihan ang paligid namin. Ang aking kapatid ay minahal na ng aming mga Lolo at lola at pamilya dahil siya ay nakakatanda at maaasahan sa lahat ng bagay pero ako'y hindi ko padin binubuksan ang puwang sa kanilang lahat sapagka't ang trauma'y andito padin sa aking isipan. Ayaw ko magpaalila ulit sakanila, ayaw ko na ulit makisalmuha, ayaw ko na ulit makisama sa mga tao na minsan nang naging dahilan kung bakit ako nagkakaganito ngayon.

Sa ilang taon akong naririto, pinipilit ko ang aking sarili na makisalamuha sa mga tao. Pinipilit ko naman pero bakit ganun? Paulit-ulit parin akong nakakarinig ng mga ganito at ganyan mula sa kanila? Binibigay ko yung best ko bilang isang apo, anak, pinsan, kapatid, at kamag-anak pero hindi padin ako naging sapat sakanilang paningin.

Ilang taon na din akong nagtyatyaga, ilang taon na din akong nababaliw, ilang taon na din akong nahihirapan. Malapit lapit na din akong bumitaw dahil sa pagod at hirap na aking nararamdaman ngayon.

Na halos hindi ko ding inaasahan na masasabi ko ang isang salitang ayaw kong sabihin sa aking ina. Na Minsan ko lang namang sabihin ang katagang ito sakanya.

"Mama, Di ko na kaya."

Madami akong gustong sabihin sakanya. Gusto kong sabihin lahat ng aking pinagdadaanan at problema. Gustong-gusto kong umiyak nalamang at yakapin siya. Minsan, gustong-gusto kong magsabi ng aking nararamdaman. Gusto kong bawiin ang mga salitang sinabi ko sakanya noong ako'y bata pa na gusto ko kaagad tumanda dahil habang patanda ako ng patanda, pahirap din ng pahirap ang aking sitwasyon. Gusto ko nalamang na nasa tabi niya't hinehele ako habang natutulog sa hapon.

Ayaw ko na, Ayaw ko na talaga. Gusto ko na magpahinga. Dahil nakakapagod na. Ang sakit-sakit sabihin sakanya ang mga salitang iyan na dahilan para mapaluha ako't mapayuko dahil sa sakit na nararamdaman ko. Kahit ayaw ko man sabihin, nguni't gusto ko lang sanang mabawasan ang aking nararamdaman.

Sa huli, Hindi ko din nasabi sakanya ang mga hinanakit ng puso ko at kung anong pinagdaraanan ko ngayon.

Sinabi ko nalamang sakanyang hindi ko na kaya maging mataba at wala ng kakasya sakin na damit pa. Gusto ko lamang isipin niyang, Okay lang ako. Gusto ko lang iliko ang nasimulan ko't maging masaya. Napag isip isipan ko din kasi na, ayaw ko siyang may iisipin pa. Ayaw ko siyang maging malungkot at masaktan dahil ako'y nahihirapan buti nalamang at pinigilan ko ang aking nararamdaman dahil napagkaalam-alaman kong, araw niya daw pala para magpahinga (day-off) at nag eenjoy siyamg nanunuod ng K-drama.

Pagtatapos na Salaysay...

Minsan sa buhay kailangan nating pigilan at magsinungaling sa ating nararamdaman. Hindi dahil gusto natin pero dahil ayaw nating mahirapan pa ang nakapaligid satin. Mas pipiliin nalang nating magsarili dahil minsan may mga tao din namang embes na damayan ka ay mas lalo kapa pala nilang sasaktan.

Naranasan ko na din kasing magsabi sa ibang tao pero ang isinukli lang sakin ay tingin nila'y nagdradrama ako.

May mga Tao padin namang nagbibigay ng pake sa tuwing ako'y nalulungkot at laging nandyan sa tabi ko pero mas pinipili ko lang talagang mapag-isa dahil ayaw ko na silang madamay pa.

Sa ngayon, pinipilit ko pading maging matatag. Hangga't maaari, ayaw ko matuluyan dahil meron pa akong pangarap at gustong gawin para sa Mama ko. Pinipilit kong maging matatag. Pinipilit kong lumaban sa depresyon hanggang ngayon.

Pasensya na, kung ito man para sayo ay kadramahan. Gusto ko lang namang ipahiwatig ang aking nararamdaman. Salamat sa pagbabasa.

My Previous Articles:

If I will become a SK chairman of our Town

I'm a problematic girl for today's blog

Let's make ourselves still beautiful and handsome despite of the bloody market

Is Mandatory Military Service in the Philippines is the answer to prevent Teenage Pregnancy?

Wow! My Parcels are already here!