Nakarinig ako ng mga halakhak mula sa likod. Narinig ko pa ang ilan na nagbubulungan na sobrang napakalabo daw ng mga mata ko para hindi mabasa ang nakasulat sa harapan ko. As I turned my head in front of it, talaga ngang nagkamali ako. Sa sobrang hiya muntik na akong tumakbo palayo sa kanila pero I am not that kind of person na sa isang pagkakamali lang ay magbaback-out na.
"I'm very sorry ma'am for disturbing. Akala ko kasi iisa lang ang pila kaya nakipila na lang ako" sabi ko na bakas sa aking mukha ang pagkakahiya
"It's okay, Nanggaling ka ba sa probinsya?" balik na tanong niya sa akin
"Opo" maikli kong sagot
"Kaya pala"
"Kaya pala ano po?"
"Nevermind, just go there (sabay turo sa kalapit na office) diyan ang pila para sa mga may gusto sa ABM Strand"
Kahit pala sa ganitong paaralan ay may diskriminasyong nagaganap. Hindi ako nasaktan o kaya naman nagalit sa sinabi kaninana ng registrar. Pero the way she throws her words to somebody like me is something that is inappropriate. Since she was a professional, I showed her respect because it is the best thing to do regardless of the situation.
"Sige Thank you po ma'am" sabi ko sabay punta sa itinuro ng registrar.
Eto ako ngayon, nagsimula na naman sa umpisa. Break time na rin pala, naririnig ko na ang paghuni ng aking tiyan.
"Are you hungry? Here" sabi ng babaeng nasa hararapan ko na tila narinig ang malakas na huni ng aking tiyan.
Gustuhin ko mang abutin ang iniaalok niyang pagkain hindi ko pa rin magawa dahil nahihiya ako.
"No thanks" sabi ko na lang
"No, I insist" sabi naman niya. May kakulitan din to. But this time kakapalan ko na ang mukha ko. Wala akong choice eh, gutom na gutom na talaga ako.
"See, gusto mo rin pala" sabi niya sabay ngisi
"Hindi porket tinaggap ko ito baka sabihin mo nang patay gutom ako ah"
"Of course not, hindi ako ganyang klaseng tao no. Stacey nga pala" sabi niya sabay abot ng kamay.
"Juan naman" maikli kong sagot
"Okay, nice meeting you Juan"
"Nice meeting you too!"
Naging friends kami in an instant. Nagkwentuhan kami ng kung ano-ano. Napagalaman kong galing siya sa isang sikat na angkan dito sa Quezon City, ang angkan ng mga Amenda. Siyempre nakaramdam ako ng hiya dahil isa lang naman akong mahirap na nilalang. Pero ng malaman niya ito, wala naman daw problema sa kanya dahil she believes that everyone is equal in the eye of God regardless sa estado sa buhay. Ito yung isa sa nagustuhan ko sa kanya, she got a good heart and a good physical appearance. Ewan ko pero parang mas bumilis ang tibok ng aking puso.
--*--
Pagkatapos naming mag-enroll nagpasiya na akong umuwi dahil wala na din naman akong ibang pupuntahan pa. Ganon din siya nagpaalam na din siya dahil may lakad pa siya.
Nag-abang na ako ng masasakyang jeep. Saktong may huminto sa harapan ko. Nasasanay na rin ako sa buhay Manila kahit kahapon lang ako nakapunta dito. Maybe this is because madali lang akong mag-adjust sa mga places na napupuntahan ko.
Makalipas ang ilang sandali nandito na ako sa kanto na malapit sa dorm na inu-upahan ko. Pagkababa ko bumungad agad sa aking harapan ang mga batang naglalaro sa lansangan, hindi ko tuloy maiwasang magbalik alaala mula sa aking pagkabata. I really miss those days, those innocent days na tanging laman lang ng isipan ay ang maglaro ng maglaro. Minsan lang sa ating buhay ang pagiging bata, kaya't hanggat bata pa sulitin niyo na dahil hindi niyo na magagawa pa ang ganito once na nasa state na tayo ng pagiging adult.
Ilang sandali pa'y humirit ng pagkalakas lakas ang hangin at tila magkaka-ipo-ipo pero salamat sa Panginoon at walang namang nagyaring masama.
Ipinagpatuloy ko ang aking paglalakad hanggang sa may hindi inaasahang pangyayari. Sa kamalas-malasan naapakan ko lang naman ang jackpot. Hay nako, bakit hindi ko napa-iral ang pagiging advance kong mag-isip.
Eto ako ngayon hawak-hawak ang aking sapatos na may jackpot. Agad kong tinungo ang pumping sa gilid ng dorm. Maigi kong nilinis ang aking sapatos hanggang sa wala ng bakas ang jackpot sa sapatos.
Pagkatapos ay ibinilad ko na ito sa ilalim ni haring araw, tapos tumungo sa harap ng pintuhan. Bago ko binuksan ang pinto ay suminghap muna ako sabay sabing "It was just an Epic Day."
Disclaimer:
This is a work of fiction. Names, characters, businesses, places, events, and incidents are either the products of the author's imagination or used in a fictitious manner. Any resemblance to actual persons, living or dead, or actual events is purely coincidental.
P.S
I do not own any of the pictures. Credits to the respective owners.
Photo © Pixabay
Preview
First Chapter
Second Chapter
How is it?
By the way it is just the third part for this chapter. Stay tuned always for more updates. You can click the subscribe button and hit the like button. :)
Nakarinig ako ng mga halakhak mula sa likod. Narinig ko pa ang ilan na nagbubulungan na sobrang napakalabo daw ng mga mata ko para hindi mabasa ang nakasulat sa harapan ko. As I turned my head in front of it, talaga ngang nagkamali ako. Sa sobrang hiya muntik na akong tumakbo palayo sa kanila pero I am not that kind of person na sa isang pagkakamali lang ay magbaback-out na.
"I'm very sorry ma'am for disturbing. Akala ko kasi iisa lang ang pila kaya nakipila na lang ako" sabi ko na bakas sa aking mukha ang pagkakahiya
"It's okay, Nanggaling ka ba sa probinsya?" balik na tanong niya sa akin
"Opo" maikli kong sagot
"Kaya pala"
"Kaya pala ano po?"
"Nevermind, just go there (sabay turo sa kalapit na office) diyan ang pila para sa mga may gusto sa ABM Strand"
Kahit pala sa ganitong paaralan ay may diskriminasyong nagaganap. Hindi ako nasaktan o kaya naman nagalit sa sinabi kaninana ng registrar. Pero the way she throws her words to somebody like me is something that is inappropriate. Since she was a professional, I showed her respect because it is the best thing to do regardless of the situation.
"Sige Thank you po ma'am" sabi ko sabay punta sa itinuro ng registrar.
Eto ako ngayon, nagsimula na naman sa umpisa. Break time na rin pala, naririnig ko na ang paghuni ng aking tiyan.
"Are you hungry? Here" sabi ng babaeng nasa hararapan ko na tila narinig ang malakas na huni ng aking tiyan.
Gustuhin ko mang abutin ang iniaalok niyang pagkain hindi ko pa rin magawa dahil nahihiya ako.
"No thanks" sabi ko na lang
"No, I insist" sabi naman niya. May kakulitan din to. But this time kakapalan ko na ang mukha ko. Wala akong choice eh, gutom na gutom na talaga ako.
"See, gusto mo rin pala" sabi niya sabay ngisi
"Hindi porket tinaggap ko ito baka sabihin mo nang patay gutom ako ah"
"Of course not, hindi ako ganyang klaseng tao no. Stacey nga pala" sabi niya sabay abot ng kamay.
"Juan naman" maikli kong sagot
"Okay, nice meeting you Juan"
"Nice meeting you too!"
Naging friends kami in an instant. Nagkwentuhan kami ng kung ano-ano. Napagalaman kong galing siya sa isang sikat na angkan dito sa Quezon City, ang angkan ng mga Amenda. Siyempre nakaramdam ako ng hiya dahil isa lang naman akong mahirap na nilalang. Pero ng malaman niya ito, wala naman daw problema sa kanya dahil she believes that everyone is equal in the eye of God regardless sa estado sa buhay. Ito yung isa sa nagustuhan ko sa kanya, she got a good heart and a good physical appearance. Ewan ko pero parang mas bumilis ang tibok ng aking puso.