Nakabibinging Katahimikan

Paglapit sa gate ng paaralan maririnig na ang mga nag-uunahang yabag ng takbuhan ng mga batang nag-uunahan na kunin ang bitbit na gamit ng padating na guro. Susundan ng matinis at masiglang pagbati ng “Magandang umaga po!” Mayroon sa gawing kanan, sa gawing kaliwa, sa harapan at maging sa likuran ay masiglang pagbati ang maririnig.

Mga batang nagpapagalingan sa pagkukwento habang naglilinis ng paligid ng paaralan naman ang mabubungaran. Na marami pa ang hagalpakan kaysa paggalaw ng walis na kanilang hawak. Kasunod ang malakas at nakabibinging tunog ng bell. Muling maririnig ang mga nag-uunahang mga yabag patakbo sa maluwang na bulwagan ng paaralan.

Ganyan ang karaniwang simula ng pang-araw-araw na gawain ng mga bata sa paaralan. 

Mula Lunes hanggang Biyernes, maingay na silid-aralan, mga hiyawan at tawanan ng mga mag-aaral na nagtatakbuhan, nag-aasaran at nagkukwentuhan ang maririnig. Sa oras naman ng klase ay kadalasang gugulantang ang sumbong dito, sumbong diyan ng mga bata. Iyan ang kadalasang maririnig sa bawat sulok at dako  hindi lamang ng silid-aralan kundi ng buong paaralan,

Ngunit ngayon ay nasaan na, ang mga mag-aaral na pumupuno ng ingay at alingawngaw sa buong paaralan? Mga ingay na paminsan-minsa’y masakit na sa tenga, ngunit ngayo’y napalitan na ng nakabibinging katahimikan, walang ni isang tinig ang mauulinagan man lang.

Dahil sa di-inaasahang pandemya, katahimikan sa paralan ay naganap. Maging inaasam na pagtatapos nila ay naglahong parang bula sa isang iglap.  Ang taas noo sana at kasabikan  sa pagtanggap ng diploma at medalya sa karangalang matatanggap sa buong taong pagsusumikap, ngayon ay napalitan ng pagkadismaya at labis na kalungkutan. Walang magawa sa kasalukuyan kundi ang tumanaw sa kalayuan mula sa mga bintana ng kani-kanilang mga tahanan.

 Kasabay nito’y parang mga kalapati ang mga batang ito na sapilitang ipinasok sa mga hawla at halos di payagang humulagpos ng mga bantay na sa kanila’y nakamasid at nakatugaygay. Pilit silang inilalayo sa mga dating kaulayaw.

Bagama’t marami man ang sa kanila’y ipinagkait, sa kasalukuyang sitwasyon dulot ng pandemya. Mga dahilan nito’y pilit nilang inuunawa nang higit sa kanilang makakaya. Basta ang mahalaga ligtas ang buong pamilya.

Pagkakakulong sa bahay ba’y puro kalungkutan ang dala? Pagtigil ba sa trabaho’t pagpirmis ng Ina, walang dulot na saya sa mga batang inihabilin kay yaya, lola at tita?

Marahil sa ibang bata ay nagdulot ito ng saya, sa wakas ang pangungulila sa Ina ay naparam na. Kasabikan sa kanya ay tunay na makikita, mababanaag sa mga mata ng bata ang sobrang ligaya.

Di man maunawaan ng mga munting nilalang, tunay na kinakaharap na sitwasyon ng lahat, para sa kanila hindi dito matatapos ang kanilang mga pangarap.

Muling nasabik ang ilan nang pag-aaral ay nalamang di palulupig sa pandemyang andiyan. Pagsulat, pagbasa at pagkukwenta muling magagawa na. Magiging mahirap man ay laking tuwa pa rin ang hatid ng mga bagong kagamitan na sa kanila’y ilalaan. Ngayon ay muling babanggitin, “ako’y mag-aaral na".

Ngunit pag-aaral man ay kanilang magagawa. Di pa rin maririnig ingay na dati’y kanilang nilikha. Mga tawanan, asaran at habulan kasama ang mga kamag-aral at kaibigan pansamantalang di pa din maririnig sapagkat sila’y mananatiling nasa bahay lamang. Sa mga silid-aralan ay wala pa ding ookupa, pawang mga gurong di- magkamayaw sa paghahanda ng mga module na sa kanila’y ibibigay ang dito’y makikita.

Magpahanggang sa ngayon magkakalayo-layo man ang mga mumunting nilalang na ito ay sama-sama ang panalangin nilang mawala na itong nararanasang pandemya. “COVID-19, umalis ka na!” yan ang sigaw ng puso’t isip nila. Bumalik na sa dati ang lahat upang nakasanayan ay magawa na. Mapuno muli ng ingay ang bawat sulok ng paaralan at hindi ang nakabibinging katahimikan.

Mga ingay na sa alaala na lamang maririnig, kalian kaya mauulit? Bagama’t paminsan-minsan ay masakit at nakaririndi sa pandinig. Pag naglaho pala’y hahanap-hanapin din. Ang mga tawanan, hiyawan, asaran maging sa mga sumbungan nila’y nakakasabik at mahigit isang taong nakabibinging katahimikan na rin ang narinig. Sana’y malapit nang maulit na ang  mga ingay na ito ay marinig at hindi na ang nakabibinging katahimikan ng sild ang pilit sa tenga’y nagsusumiksik.

Pagbati sainyo mga kaibigan!

Ngayong buwan nga ng Agosto ay ating ginugunita ang buwan ng wika. Ang wika na siyang ipinaglaban at nagsisilbi nating pagkakakilanlan bilang Pilipino. Kung kaya, naisip ko na magsulat naman gamit ang ating sariling wika. Kung inyong mapapansin, ito ang kauna-unahang pagkakataon na nagsulat ako ng ganito, nawa ay nagustuhan ninyo.

Habang binabasa ko ito, muli kong naalala ang ingay ng mga bata sa paaralan, naalala ko din ang mga araw na ako ay nasa elementarya pa lamang. Ang mga ingay at kulitan na siyang nagbibigay saya sa buong paaralan ay tuluyan na ngang napalitan ng nakakabinging katahimikan. Kailan ba? Kailan kaya? Kailan muling masisilayan ang ganoong mga kaganapan sa paaralan.

Mahigit isang taon na ang lumipas at nalalapit na naman ang panibagong taon sa pagsisimula ng pasukan. Nakakalungkot man pero huwag tayong mawalan ng pag-asa, at sama sama nating ipanalangin at hilingin na tuluyan na ngang mawala at matapos itong pandemya na patuloy nating nararanasan.

Maraming salamat sa pagbabasa, hanggang sa susunod nating pagkikita. :)