Magandang araw sa lahat! Ngayong araw ay gagamitin ko muna ang wikang tagalog bilang paggunita sa buwan ng wika.
Naranasan mo na ba magtrabaho sa murang edad? Anong klaseng trabaho ang una mong napasukan? Kumusta naman ang iyong karanasan?
Kung natatandaan nyo sa unang artikulo na ginawa ko na pinamagatang " Konting Silip ng Kahapon ", ibinahagi ko doon na naranasan ko ang maging kasambahay. Iyon ang pinakaunang trabaho na napasukan ko pagkatapos ko ng sekondarya. Dahil sa kahirapan, hindi ako nakapag-aral agad ng kolehiyo. Hindi ko pinilit ang aking mga magulang na pag-aralin ako dahil alam ko ang hirap na dinanas nila para makapagtapos ako sa high school. Kaua napagpasyahan ko na maghanap na lang ng trabaho para makatulong sa kanila.
Disyembre 10, 2012. Pumunta sa bahay namin ang kaibigan ng aking pinsan. Nagpatulong siya sa pinsan ko na maghanap ng taong pwedeng humalili sa kanya sa trabaho. Aalis kasi siya sa dati nyang amo dahil gusto niyang mangibang bansa. Hindi siya makaalis hangga't wala siyang makuhang kapalit. Narinig ko yung usapan nila kaya nagtanong ako kung mabuting tao ba yung amo nila. Mabuti naman daw kaya nagrepresenta ako na ako na lang ang papalit sa kanya. Gusto ko ng magtrabaho sa panahon na yun dahil medyo matagal-tagal na rin akong natingga sa bahay. Sinabi ko sa aking mga magulang na aking plano. Noong una ayaw nilang pumayag dahil malayo daw ang Manila. Hindi daw ako makauwi kaagad kung gusto kong umuwi. Pero pinilit ko pa rin sila na pumayag sa kagustuhan kong makatulong. Sa kalaunan, pumayag na rin sila.
Disyembre 15, 2012. Ito ang araw na paalis na ako. Hindi ko malimutan ang gabi nung pag-alis ko dahil iyon ang unang beses na si tatay mismo ang nagdala ng bag ko. Hindi kasi siya mahilig magpaalam kapag may aalis pero nung gabing yun ang dami niyang habilin sa akin. Gusto kong umiyak ng gabing yun pero pinigilan ko ang sarili ko dahil baka hindi na nila ako paalisin. Noong nakasakay na ako sa bus, doon ko lang binitawan ang aking mga luha. Sobrang pangungulila ang nararamdam ko kahit ilang oras pa lang akong nalayo sa pamilya ko. Dalawang araw ang byahe mula sa amin papuntang Maynila. Sobrang hina ko nang dumating ako sa bahay ng amo ko dahil nahihilo ako sa byahe. Kaya pinagpahinga muna ako ng amo ko.
Unang gabi ko sa Maynila, sobrang pangungulila ang naramdaman ko. Parang gusto ko nang umuwi dahil sa sobrang lungkot. Pero tinatagan ko ang aking sarili dahil gusto ko talagang makatulong sa mga magulang ko. Kinabukasan, nagsimula na ako sa aking trabaho. Nung una, hindi ko pa alam kung paano gawin ang ibang bagay, tulad nang paggamit ng kanilang lutuan, pagluto ng iba't-ibang putahe, paggamit ng vacuum cleaner at iba pa. Naninibago ako kasi wala kaming ganoong gamit sa bahay. Buti na lang at mababait ang mga amo ko. Tinuruan nila ako kung paano gawin. Kalaunan ay natuto din ako. Ngunit isang araw, habang ako ay naglilinis sa silid-tulugan ng aking amo, may nakita akong maraming pera sa ibabaw ng kanilang mesa. Mga tig-iisang libo na nakakalat sa ibabaw ng mesa. Sobrang akong kinabahan. Natatakot ako na baka may mawala at pagbintangan ako. Kaya hindi ko na lang nilinisan ang mesa at hindi ko talaga ginalaw ang pera. Oo, mahirap lang kami pero laging tinuturo ng aking mga magulang na masama ang magnakaw. Dumating ang aking amo at sobra silang natuwa dahil hindi ko ginalaw ang pera. Yun pala ay isang pagsubok nila sa akin. Ang mga nagdaan daw nilang kasambahay ay hindi nakapasa sa kanilang pagsubok kaya nila pinaalis. Sobra akong natutuwa at nakapasa ko sa pagsubok nila. Mula noon, pinagkatiwalaan nila ako at lagi nang sinasama sa mga lakad pamilya nila. Tinuring na din nila akong miyembro ng kanilang pamilya. Kaya kapag may selebrasyon, lagi din akong may regalong natatanggap.
ARAL
Hindi ko ikinakahiya na naging kasambahay ako dahil ang pagiging kasambahay ay isang marangal na trabaho. Dahil dun natulungan ko ang aking pamilya. Marami rin akong natutunan sa trabahong iyon. Hindi lang sa mga gawaing bahay kundi sa ibang aspeto din ng buhay. Ang mahalagang natutunan ko sa trabahong iyon ay ang tiwala. Napakamahalaga na mapagkakatiwalaan ka. Dahil kung may tiwala ang mga taong nakapaligid sayo, marami kang biyayang matatanggap.
PASASALAMAT
Sa lahat ng taong patuloy na sumusuporta sa akin, maraming-maraming salamat po sa inyong lahat. Sa lahat ng mga magagandang komento sa nakaraan kong artikulo, nagpaabot po ng pasasalamat ang aking partner sa inyo. Maraming salamat daw po. Nawa'y pagpalain kayo ng Panginoon at mag-ingat po kayo palagi.🥰
Sa pinakabago kong sponsor, @JRamona20, maraming salamat sa pagtitiwala lang. Pagpalain ka ng Panginoon.
Isa din akong Kasambahay at di ko iyon ikinahihiya. Isa pong marangal ang ating trabaho. At salamat na rin dahil mabait mga amo mo.