Kaya sa araw ding iyon ay tinapos ko na.

Sariwa padin yung mga alaala noong iniwan kita noon. Alam mo yung pakiramdam na kailangan kong lumayo dahil yun ang nararapat kong gawin? Yung pilit nilang sinisiksik sa utak ko na hindi sapat yung pagmamahal para bumuo ng isang masayang relasyon. Nagdesisyon akong lumayo dahil sa mga bagay na bumabagabag sa isip ko. Mga bagay na hindi ko alam kung paano ko nga ba mabibigyan ng kasagutan dahil ang atensyon ko ay na sa iyo.

Matagal kong pinag isipan yung mga bagay bagay. Kung ano nga ba ang kahihinatnan ng isang relasyon na puno ng pagmamahal ngunit sa likod nito ay isang senaryo ng puno ng bakit at pangamba. Matagal kong pinag isipan kung tatapusin ko nga ba yung relasyon sa isang babae na wala naman ibang ginawa kundi mahalin lamang ako. Hindi magkatugma yung ipinakikita ko sayo sa twing magkasama tayo at yung nilalaman ng isip ko. Oo alam ko hindi kita dapat ganito itrato. Nararapat na ituring ka ng tama at hindi paglihiman ng kahit ano pa man. Kaya sa araw ding iyon at tinapos ko na. Tinapos ko na ng wala man lang akong binibigay na magandang dahilan.

Alam kong masakit at patuloy na magiging masakit pero mas ninais kong masaktan kana ngayon kaysa bigyan ka ng pag asa na tayo padin sa susunod pang mga taon. Masakit para sa akin na tingnan kang lumuluha bago ako lumisan. Isang mahigpit na yakap ang nagmistulang pamamaalam. Isang yakap na ninuot ko ng sobra dahil alam kong ito na yung huling dampi ng katawan ko sa taong minamahal ko.

Mistula akong manhid habang nilalakbay yung mga taon para lamang hindi ko maramdaman yung pangungulila ko sayo. Itinuon ang oras at isip sa mga bagay na dapat kong gawin ngunit sa pagsapit ng hating gabi larawan mo padin ang pumupukaw sa akin. Kumusta kana kaya? Ilang taon nadin simula noong huli tayong nagkita. Yung huling pagkikita na hindi ko na nais pang balikan ngunit paulit ulit na sinasagi ng isip at hindi ko naman kayang pigilan.

Hanggang sa natagpuan ko nalang yung sarili ko na tinitipa yung pangalan mo sa peysbuk ko. Magkahalo yung emosyon ko at isip ko kung pipindutin ko ba yung buton para tuluyan ng makita kung ano na nga ngayon ang buhay ng babaeng iniwan ko noon. Pagpindot ko ng pangalan mo ay bumungad sa akin ay larawan mo , larawan mo na kung saan masasabi kong sobrang laki ng pinagbago mo.

Habang tinitingnan ko ang bawat litrato , naalala ko yung mga pangarap natin noon. Nakita kita na nakapagtapos sa kursong gusto mo hawak hawak ang diploma kasama ang pamilya mo. Litrato kasama ang mga katrabaho at bagay na bagay sayo yung damit mo. Litrato ng ibat ibang tanawin pati ng mga pagkain. At naalala kong muli ang mga pangarap natin.

Alam mo ba na isang ganap nakong inhinyero sa ibang bansa? At natupad ko nadin yung mga pangarap na dapat sana sabay nating tutuparin. Mali yata , tinupad naman nating pareho pero hindi na nga Lang tayo magkasama. Masaya ako na makita kung ano ang narating mo ngayon ngunit ikaw kaya? Minsan kaya sumagi man Lang sa isip mo kung kumusta na ako? Siguro maaring hindi dahil sa sakit na dinulot ko sayo.

Gusto kong kumustahin ka pero alam ko hindi na ito nararapat. Pero may kung ano man na nagtutulak sakin na pindutin ko yung seksyon ng mensahe at magtipa ng salita ng pangangamusta. At iyon ang ginawa ko. Hindi ko alam kung ano ang maaaring mangyari , kung may mapapala paba ako o kung tuluyan mo nakong nilimot. Pero kahit pa man gusto ko lamang magkaroon ng linaw ang lahat. Ang lakas ng loob kong magbanggit na salitang kalinawan sa kabila ng katotohanang ako naman talaga yung nang iwan. Pero ito yung totoo. May dahilan kung bakit kita iniwan noon.

Mga dahilan na hindi ko alam kung katanggap tanggap ba pero mas ninais kong gawin para sa ikabubuti nating dalawa at alam kong tama ang naging desisyon ko, nagtagumpay tayong dalawa. Pero sa kabila ng tagumpay alam kong may kulang pa at ito yung gusto kong balikan.

--

Huling araw ng buwan ng wika kaya nais kong tapusin ito ng paglilimbag na artikulong nasusulat sa aming sariling wika. Ito yung ikalawang yugto nung sinulat ko nung nakaraang araw.