If - Rudyard Kipling - 1865-1936

If you can keep your head when all about you
   Are losing theirs and blaming it on you;
If you can trust yourself when all men doubt you,
   But make allowance for their doubting too;
If you can wait and not be tired by waiting,
   Or, being lied about, don’t deal in lies,
Or, being hated, don’t give way to hating,
   And yet don’t look too good, nor talk too wise;

If you can dream—and not make dreams your master;
   If you can think—and not make thoughts your aim;
If you can meet with triumph and disaster
   And treat those two impostors just the same;
If you can bear to hear the truth you’ve spoken
   Twisted by knaves to make a trap for fools,
Or watch the things you gave your life to broken,
   And stoop and build ’em up with wornout tools;

If you can make one heap of all your winnings
   And risk it on one turn of pitch-and-toss,
And lose, and start again at your beginnings
   And never breathe a word about your loss;
If you can force your heart and nerve and sinew
   To serve your turn long after they are gone,
And so hold on when there is nothing in you
   Except the Will which says to them: “Hold on”;

If you can talk with crowds and keep your virtue,
   Or walk with kings—nor lose the common touch;
If neither foes nor loving friends can hurt you;
   If all men count with you, but none too much;
If you can fill the unforgiving minute
With sixty seconds’ worth of distance run—
   Yours is the Earth and everything that’s in it,
And—which is more—you’ll be a Man, my son!

[РАДЈАРД КИПЛИНГ - АКО]

Ако можеш да сачуваш своју главу

кад сви око тебе губе своје и окривљују те за то,

ако можеш да верујеш себи кад сви у тебе сумњају

и сам придодајеш њиховим сумњама,

ако можеш да чекаш, а да ти не досади чекање,

или ако си преварен, да сам не вараш,

или, ако си омрзнут да сам не мрзиш,

а да при том не изгледаш ни предобар ни премудар.

Ако можеш да сањариш, а да снови не овладају тобом,

ако можеш да машташ, а да ти маштање не буде циљ,

ако можеш да се суочиш са успехом и неуспехом,

и сматраш те две варке као да су потпуно исте;

Ако можеш да поднесеш да истину коју си рекао

изврну ниткови као замку за будале,

или да посматраш пропаст онога чему си посветио читав живот,

и да погрбљен, са дотрајалим алатом опет ново ствараш.

Ако можеш да присилиш своје срце, нерве и тетиве

да те служе дуго, иако си их немилице трошио

и да издржиш и кад нема ничег више у теби

сем воље која ти извикује: ”Истрај!”

Ако можеш да разговараш са нижима од себе

и не истакнеш своју супериорност

или да у друштву са вишима од себе

сачуваш своје достојанство,

ако ни пријатељ ни непријатељ не могу да те увреде,

ако те и други цене, али не превише.

Ако можеш да испуниш један незаборавни минут

садржајем који траје шездесет секунди –

Твоја је земља и све што је на њој,

и изнад свега, бићеш човек, сине мој!

"If—" is a poem by English Nobel laureate Rudyard Kipling, written circa 1895 as a tribute to Leander Starr Jameson. It is a literary example of Victorian-era stoicism. The poem, first published in Rewards and Fairies, ch. 'Brother Square-Toes,' is written in the form of paternal advice to the poet's son, John.