{#41} 9th of July 2021
"Huwag kang titigil magmahal, kahit paulit-ulit kang masaktan. Dahil sa buhay kailangan mong maramdaman na masaktan."
Good day ladies and gentlemen!👋
Have you ever experience to be in a relationship secretly? Or be in a relationship, where your partner was so sick?
For todays write up, Tag-lish na muna ulit ang gagamitin ko for sharing this story. I hoped you don't mind tho. And I want to apologize to my readers that cannot understand thoroughly "Tagalog" for doing it so. I do hoped that soon enough you can catched-up.😁
As a matter of fact, its my very first time sharing other stories. As you observed, most of my stories were about my personal experiences, yet for now, I'm trying to share other ones. This was actually base on the story I've heard in the radio.
____________________________________
THE STORY OF RIC AND PITCHIE
My name is Ric. Ako ang panganay sa apat na magkakapatid at sa ngayon, nagtatrabaho bilang isang HR recruiter sa isang tanyag na company. Nagsimula ang kwentong pag-ibig ko, when I was in college. Her name was Pitchie. Dentistry ang kinukuha niyang course, samantalang ako, Business Admin.
Madalas ko siyang makasalubong sa hall way, and I smiled at her. Mabait na tao si Pitchie, she's friendly. Kaya kahit senior ako sa kanya, I can say that we're close. Bihira lang kami magkasama, because we take different courses and we have different classes hours also. At dumating ang time that Pitchie needed to transfer to other school, kasi lumipat sila nang bahay. We've got separated.
Lumipas ang mahabang panahon, I met a lot of new faces. Nakakausap na mga babae, buhat nang mawala siya. I don't know but we met again. It's been 5 years since then, and she suddenly add me on facebook. We started to have communications again. Kuwentuhan patungkol sa buhay-buhay, love life. Masaya o malungkot, lahat napag-uusapan namin. At that time, sa UP na siya nag-aaral.
Fast forward...
Naging kami, dahil nahulog kami sa isa't isa, dala nang madalas kami mag-usap sa phone. Hindi kami makapagkita, because she had a strict parents. Pag-aaral ang gusto nila na pagtuonan nang pansin. Gumuho ang mundo ko, nung minsan nagkausap kami at sinabi niyang may sakit siya. Lahi daw nila. Lung cancer. By the way, ampon lang si Pitchie. Hindi niya kilala ang totong magulang niya. Kunupkop lang siya ng kaibigan ng mom niya nung isilang siya. Noong una stage one lang yung sakit niya. May boses pa siya nun at malakas pang magsalita. Pero sa paglipas ng panahon, dahan-dahang nawawala yung magandang boses niya. Madalas siyang isugod sa hospital para patingnan kung kumusta na yung lagay niya. There were times that she was just alone in the hospital because her step mother was busy at work. Meron siyang mga step brother, pero malalaki na at may kanya-kanyang buhay na, kaya siya yung madalas mag-isa sa bahay o kaya naman sa hospital.
One time, nahuli si Pitchie ng mga kuya niya na magkausap kami. Sinumbong siya sa parents nila. Hindi naman kasi kami legal at ayaw nang parents niya sa'kin kasi nga mahirap lang ako at wala raw lahi. Pitchi was half-Filipina, half-American. That was August 2017, matagal na panahon na hindi kami nagkausap ulit, buti nalang kabisado niya yung number ko, kaya't nakikitawag siya sa nurse na nagbabantay sa kanya sa hospital. She always updated me about her state, pero nakakalungkot lang kasi nasa stage three na siya. Lagi niyang sinasabi sa'kin na wag akong malungkot. Na kapag wala na siya or mawala na siya, wag ako titigil magmahal. Dinala siya sa Davao, kasi nagbakasakali, dahil hindi na kaya ng hospital dito sa Metro Manila yung gamutin siya.
Patuloy pa rin kaming nag-uusap. Patuloy pa rin yung relationship nami nang patago. Tiniis ko yung mga araw na hindi ko siya nakakasama, kasi pilit siyang nilalayo nang parents niya sa'kin. Dinaanan din namin yung bubuo nang mga pangarap. And yes, I told her that I loved her so much. That I am happy and contented with her. That she should just won't mind her illness, or even her parents. But things got worst, stage four na raw. Sa mga araw at gabi na dumadaan, hindi ako mapalagay. Gustong-gusto ko na siyang makita. Gustong-gusto ko na makita yung taong minamahal ko, kahit malupit sa'min yung pagkakataon.
Nagkaroon ako nang chance na makita siya nung bumalik sila dito sa Metro Manila. Pinuntahan ko siya sa isang tanyag na hospital para dalawin, makita, palakasin ang loob, at patuloy na lumaban. Yung babaeng nakikilala ko noon na masigla, malusog, malayong-malayo sa hitsura na nakita ko. Halos hindi ako makapagsalita nung nakita ko siya ng personal. Hindi ko namalayan na tumutulo na ang luha ko habang papalapit sa kanya at ganun din siya.
"My love, I'm already here. Please be strong, okay!"
"That's just a cancer, you can fight it, you're strong.
"We still wanted to build our own family, right?"
I said that to her. Naluha siya sa sinabi ko. Humagulgol ako lalo sa salitang binigkas niya sa'kin nung magkasama kami sa hospital.
"My love, Please promised me that if I'm already gone, you'll never stop loving again."
"Even if you've got hurt over and over again, for us to know that in life, we have to experienced being hurt."
"I am so happy because you were the very first boyfriend I had. You made me stronger everyday."
"My love, even if I'm gone and we cannot see each other again, please always remember that I loved you so much."
"I am so proud of you because you are a good person. That you are a good son to your family."
"Love, I felt that I can't stay any longer. Yes! I am afraid that I can't ever see you again, because my parents will take me to Canada to continue my medication."
I can still remember everything! Sobrang sakit. Yung makikita mo yung taong mahal mo na unti-unti ng kinukuha sayo, tas wala ka'ng magawa, kasi nga hiram lang naman to'ng buhay natin, db?
May 2019, lumipat sila ng Canada. Hiling ko kay Pitchie na kapag nandun na siya, kapag malakas na siya, tawagan niya ako. Nangako naman siya. Sa paglipas ng araw, inaabangan ko yung tawag at text niya. Madalas ako'ng nag-iinom, umaga, tanghali, gabi, nasa resto bar lang ako. Waiting for her. Reading her old messages or our conversations. I looked upon our pictures together. Hanggang sa kinagagalitan na ako ng mga magulang ko dahil sa pag-iinom ko madalas. Ipinaliwanag ko naman sa kanila yung dahilan, kung bakit nagagawa ko yung mga bagay na yun. Pero hindi nila ako maintindihan. Halos lahat nang tao sa paligid ko. They never understand why I chose to keep fighting for our relationship.
end...
____________________________________
End Thoughts:
Mahalin at mapahalagahan mo yung taong minamahal mo hangga't nasayo pa. Hindi natin alam kung hanggang saan lang yung hangganan nating lahat. We just have to keep loving them instead of hating and hurting them. Sabi nga diba, "Nasa huli ang pagsisisi."
Lead Image source: gifer.com
Treasure every little moments that you have with each other. "Time is precious!" "Time is gold!"
Huwag natin sayangin ang pagkakataon na binigay sa'tin nang Diyos.
Thank you for spending your time fellas!📖
Have a great day!☺️
Praise be to our God Almighty😇
I don't know pero habang binabasa ko to nataon na nag play sa phone ko yong Reason ni Yiruma, you know sound trip while reading. Damang dama ko tuloy ko yong awts, pain, pighati't pasakit dito sa story na tu, napaluha ako lalo na yong sa part na nagkita sila si Pitchie halata mo ng namamaalam na. Sibrang sakit non fir sure, ako nga na reader sobrang nasaktan for sure mas wagas yong kay Ric. lalo ng sumakit kasi hindi lang parents ang kalaban nya kundi pamatay na sakit. How is he na kaya, sana okay lang sya.