Pagod ngayon, Masaya mamaya, Pagod ulit bukas!

Ilang araw din akong liban dito. Pinipilit ko ang sarili ko na kahit papaano ay makipagpalitan ng komento subalit natatalo ako ng kawalang gana.

Pero sa totoo lang, hindi lang sa ganitong bagay nawala ang interes ko nitong mga nakaraang bagay. Wari baga ay ramdam na ramdam ko ang aking pagod. Nakakapagod din pala pagsabayin ang trabaho at responsibilidad sa bahay bilang isang ina at ilaw ng tahanan.

Sinusubukan kong labanan yung pagod pero natatalo akong madalas.

Minsan, yung utak ko gusto pang kumilos, gusto pang linisin ang mga kalat, gusto pang maglaba, pero yung katawan ko ramdam na ang pagod. Kaya naman madalas, gumagawa nalang ako ng paraan para iwasang tingnan ang mga kalat sa aming buong kabahayan.

Kaso, madalas, nangingibabaw ang kagustuhan ko na matuloh nang malinis ang kapaligiran. Kung kaya naman, kahit ang trabaho ko ay inaabot na ng madaling araw, nagagawa ko pa ding maglinis ng bahay pagkatapos na pagkatapos ng pasok ko. Hindi ko man nakuhanan ng litrato pero masasabi kong disaster ang palaging iniiwan ng mga anak ko na kalat bago sila magsitulugan. Mga kalat na masakit sa paningin ko kaya hindi ko talaga kayang tingnan at tiisin.

May mga oras na gusto kong mapag isa sapagkat pakiramdam ko, nasasakal na ako. Pakiramdam ko ay wala na talaga akong kalayaan. Wala nang kalayaan na gawin ang mga bagay na gusto kong gawin.

Sa mga oras na ito, kakatapos ko lang maglinis ng aming tahanan. At habang nakahiga ako at nagmumuni, bigla ko nalang naisipan na kunin ang aking selpon at isulat ang mga tumatakbo sa isip ko. Sa ganitong paraan, pakiramdam ko ay nailalabas ko kahit papaano ang bigat at pagod na nararamdaman ko.

Alam kong hindi lang ako ang dumadaan sa mga ganitong pagkakataon ng buhay. Dumadating siguro talaga sa atin na nakakaramdam tayo ng pagkapagod. Na gustuhin man nating tumigil, gustuhin man nating magbabad sa higaan, gustuhin man naying maglibang sa selpon o tv, hindi pupwede sapagkat kailangan nating kumilos para sa pamilyang tayo ang inaasahan.

Minsan nasasambit natin sa ating sarili "Ano, kaya pa self?". May minsan na ang sagot ay "Parang hindi na, pero kakayanin!". O kaya naman "parang susuko na, pero lalaban!".

Ganun lang talaga siguro ang takbo ng buhay natin. Hindi sa lahat ng pagkakataon ay puro sarap lang..darating talaga sa atin ang hirap..

Haaayyy!..pasensya na po kayo. Nagpapasalamat ako at may ganitong platform na malaya akong nakakapagsulat at nailalabas ang mga bagay na tumatakbo at gumugulo sa aking isipan. .

Divert! Divert! Divert! Tama na ang drama...

Ngayon ay kaarawan ng aking nag iisang anak na babae.

Ang kanyang hiling ay makapag overnight na ulit kami sa beach (Bernabeach). Gusto nya na ulitin namin yung famili outing na ginawa namin November last year kasi nag enjoy daw sya doon.

Throwback muna:

Kaya kahit alanganin kaming mag asawa na makakalusot kami sa mga checkpoints dahil nag umpisa nanaman ang paghihigpit, susubukan pa din namin na makatawid at mapagbigyan ang hiling ng aming anak mamaya.

Iniisip ko palang, dagdag pagod nanaman. Pero sa kabilang banda, priceless ang magiging kasiyahan ng aming anak kaya laban lang!. Eenjoyin nalang muna namin ang moment at saka na ulit iisipin at dadamdamin ang pagod..