Ang karanasan na di-ko malilimutan noong akoy nasa Unang Baitang pa lamang. Sumali ako sa parada ng mga "Brownies " noon , sa ngayon ang tawag ay "Stars Scouts", kasama ang aking mga klasmeyts at mga mag-aaral sa aming paaralan.Dumako kami sa malaking parke ng syudad at naaliw kaming lahat sa aming nakita . May palaruan at nagkaroon ng maraming paligsahan . Hindi namin namalayan na kaunti na lang kaming naiwan sa parke. Hinanap ko ang aking nakatatandang kapatid na babae para uuwi na kami ,ngunit di- ko siya nakita Wala akong kasamang mag-uwi sa amin Hindi rin ako marunong sumakay ng dyip . Kaya Ang ginawa ko naglakad na Lang pauwi at nagtanong -tanong sa nasalubong Kong mga tao Kung saan ang tamang daan papuntang kalye ng Thomas Claudio.Matagal-tagal Kong nilakad ang daan habang tumutulo ang mga luha ko sa kaiiyak .Mag -aalas siyete na ng gabi di ko pa nakita Ang mga palatandaan pauwi sa amin.Bigla akong may narinig na tumawag sa akin , at nakita ko Ang aking kuya na naghahanap sa akin.Napakasaya ko nang makita ko ang aking kapatid . Pagdating sa amin pinakain nila ako kaagad at nag - imbestiga Kung bakit ako matagal nakauwi sa amin .Ikinuwento ko Ang lahat sa kanila at nangako ako sa sarili na hindi ko na uuliting magpunta sa malayong lugar na hindi ko kabisado .