Lahat tayo ay may mga pangarap at mithiin na nais maabot at matupad.
Nagsisimula sa mga simpleng kagustuhan na magkaroon ng masasarap na pagkain na nakahain sa ating mga lamesa at makapagtapos ng pag-aaral.
Hanggang sa matataas na pangarap katulad nang makabili ng sariling lupa, makapagpatayo ng sariling bahay na masasabi nating sa atin, mga sasakyan, negosyo, at iba pa.
At higit sa lahat ay maging matagumpay sa buhay.
Ako? Ano nga bang pangarap ko?
Simple lang naman.
Makapagtapos ng pag-aaral.
Makapasa sa board exam at maging lisensyadong Agrikulturista.
Makabili ng lupa.
Makapagpatayo ng sarili naming bahay.
Maging financially stable.
Magkaroon ng sarili kong pamilya.
Maging masaya sa buhay.
Bilang pamilya, ano ba ang pangarap namin?
Puwera sa pagkakaroon ng sariling bahay na nakatayo sa sarili naming lupa? Ito ang mga pangarap namin.
Maging mas masaya pa.
Magkaroon ng tahimik na buhay.
Magkaroon ng sarili naming buhay.
Ang huwag nang mamroblema sa problema ng iba.
At higit sa lahat?
"Makaalis dito sa lugar na ito."
Simple lang naman ang mga iyan.
Simpleng sabihin pero mahirap gawin.
Lahat tayo ay gumagawa ng mga hakbang para sa ating mga pangarap.
Trabaho dito. Trabaho doon.
Pero wala sa atin ang may alam kung ano ba ang mga naghihintay sa atin sa dulo.
Walang may alam kung anong klaseng buhay ang naghihintay sa atin sa hinaharap.
Oo, nai-imagine natin ang magiging buhay natin. Masaya at successful, hindi ba?
Pero lahat tayo? Lahat tayo ay 'di sigurado.
Lahat sa hinaharap natin ay malabo pa. Katulad nang nasa litrato sa ibaba.
May nakikita tayong liwanag sa dulo pero alam natin na mahirap maabot iyon.
'Di natin alam kung ano pang mga pagsubok ang naghihintay sa atin sa daan papunta sa tagumpay.
Pero isa lang ang sigurado, ang bawat mga hakbang natin ay nakatutulong upang mas maging malapit tayo sa pag-abot ng tagumpay.
Sa mga nakalipas na mga tao o dekada, ang buhay namin ay 'di nalalayo sa buhay ng karamihan.
Kailangang maghanap-buhay at magbanat ng buto nila Ama at Ina para may makain kami at para maibigay ang mga pangangailangan namin bilang isang pamilya.
Mula nang magpakasal sila hanggang sa dalhin na kami ni Ina sa kaniyang nasa sinapupunan, iluwal at ipakilala kami sa mundo, at hanggang ngayon na malalaki na kami.
Mahirap, oo. Puno ng mga pagsubok, oo. Pero kasama lahat ng iyan sa buhay kaya sige lang. Haharapin, kakayanin, at lalagpasan lahat para sa mga pangarap. Para sa mas magandang buhay.
Paano?
Magsikap. Magsikap. Magsikap.
Magtrabaho. Magbanat ng mga buto. Kumayod.
Ginagawa na namin ito sa loob ng maraming mga taon.
Para nang sa ganoon ay umusad sa buhay at mapalapit nang mapalapit sa mga minimithing pangarap.
Pero ang tanong ay ...
"Umuusad ba? Umuusad nga ba?"
Siguro hindi lang ako at ang pamilya namin ang tinatanong ito sa aming mga isipan.
Alam ko na karamihan sa atin ay may ganitong katanungan na tumatakbo sa mga isipan.
Napapaisip tayo kung, "umuusad ba tayo? Bakit parang hindi naman yata?"
Bakit? Bakit natin ito naiisip? Dahil sa 'di matapos-tapos at 'di maubos-ubos na mga pagsubok at problema.
Pero 'wag susuko, dahil ang pagsuko ay nasa pamimilian lamang. Pamimilian na 'di dapat piliin.
Ang pamilya namin ay isa din sa mga bilyon-bilyong pamilya na dumaranas ng hirap. Pero 'di kami nagpapasakop sa mga problema at hirap na ito. Sa halip ay mas pinapatatag pa namin ang aming mga sarili at mas nagsusumikap pa.
Sa paanong paraan?
Sila Ama at Ina ....
Si Ama bilang "Haligi ng Tahanan."
Si Ina bilang "Ilaw ng Tahanan."
Si Ama ay mahigit dalawang dekadang nagtrabaho bilang isang panadero o iyong mga taga-gawa ng mga tinapay. Bago sila naging mag-asawa ni Ina ay naglalako na siya ng pandesal sakay ng kaniyang lumang bisekleta sa iba't ibang lugar dito sa amin, minsan nakakarating pa sa mga kalapit na bayan para maglako. Hanggang sa napadpad siya dito sa aming barangay at nagtrabaho pa din bilang panadero.
Sa trabahong ito, napagtapos niya ako ng High School. Natustusan niya din ang pag-aaral ng dalawa ko pang mga kapatid at nasuportahan ang mga pangangailangan namin mula sa pagkain hanggang sa damit at iba pang maliliit na luho tulad ng laruan at mumurahing cellphone.
Si Ina na nagtrabaho bilang tindera sa panderya, kasambahay, at ngayon ay naglalabada.
Sa ngayon ay naglalabada si Ina. Kuskos dito, piga doon. Sa nakalipas na mga buwan na walang permanente at regular na trabaho si Ama? Ang katas ng paglalabada ni Ina ang aming kinapitan.
Oo, 'di malaki ang sahod dito pero nasusuportahan nila kami. At paunti-unti ay nakakaginhawa na sa buhay.
Ako ...
Bilang anak.
Bilang nakatatandang kapatid.
Bilang estudyante.
Ako bilang ako.
Ako ang panganay sa aming tatlong magkakapatid. Sa ngayon ay nag-aaral ako bilang kolehiyo. 'Di lang ako basta isang anak, kapatid din ako at isang mag-aaral.
Sa murang edad namulat na ako na 'di madali ang buhay namin. Minsan na din kaming nasama sa mga pamilya na kung tawagin ay "isang kahig, isang tuka." Lalo na noong magsimula ang pandemya.
Ngunit ayoko nang basta maging anak, kapatid, at estudyante na lamang na naka-depende lamang sa mga magulang.
Pagkatapos ng Moving Up noong Grade 10, nagsimula na din akong kumayod at makisabay sa agos ng buhay.
Nagtrabaho sa munisipyo sa loob ng dalawang magkasunod na summer vacation para kahit paano ay masuportahan ang aking pag-aaral at ibang pangangailangan ng pamilya.
Sa edad na disinuwebe ay nakapagtapos ako ng sekondarya at nagsimula sa buhay kolehiyo sa edad din na ito.
Mas namulat pa sa buhay noong nagkasakit si Ama at 'di nakapagtrabaho ng halos anim na buwan.
Nang pumutok ang pandemya, mas naging mahirap pa. Tila ba wala nang pag-asa pa na maka-usad kami.
Sadlak kami bago pa magka-pandemya at mas nasadlak pa nang magsimula na ito. Kaya naman mas kumayod pa kami ni Ina. Dahil sa pagkakataon na ito ay mahina si Ama at dapat mas maging malakas kami ni Ina para sa aming pamilya.
Tumanggap kami ng labada mula sa halos dose katao. Ang dami, hindi ba? Pero kinaya namin. Mahirap ang buhay namin pero dahil sa mga pagsusumikap namin ay paunti-unting nakakaginhawa na.
Tandaan na ...
"Sa buhay ay 'di puro semento ang aapakan natin papunta sa tagumpay. Kailangan din na lumusong sa putik ng mga pagsubok upang sa ganoon ay mas maging malakas at matibay pa."
Si Pangalawa at si Bunso ...
Si kapatid na lalaki ay disi-syete na sa ngayon. Malaki na at mulat na din sa buhay. Nahinto sa pag-aaral sa loob ng halos dalawang taon pero ngayon? Handa na ulit na makipag-sapalaran.
At ito kami ni Ina at Ama, handa siyang tulungan.
Si bunso? Onse anyos pa lamang pero unti-unti na din na nagkakaisip at mas namumulat na sa buhay. Dati ay napaka-isip bata pa pero ewan ba namin at tila ba nagma-matured na ngayon.
Ngunit, sa edad nila na ito? Alam kong puno na din sila ng pangarap. Pangarap hindi lamang para sa kanilang mga sarili, kun'di ay para sa aming buong pamilya.
Kaming lima bilang isang pamilya.
Sa ngayon ay tila ba bumabalik kami sa umpisa ng pandemya. Dumadaan na naman sa mga pagsubok lalo na sa pinansyal na aspeto.
Ang dating dose na pinaglalaba ni Mama? Naging isa na lang ngayon. May pasulpot-sulpot na tatlo pero sa loob ng halos tatlong linggo? 'Di pa sila nagpaparamdam ulit. Kaya naman tila sobra na namang mamomroblema si Ina.
Pero ngayong kaya ko na din na kumita? Hahayaan ko ba naman na huminto kami sa daan? Hahayaan ko ba na masadlak na naman kami? Hahayaan ko ba na maranasan ulit namin na halos 'di kumain sa gabi? Hindi, hindi, hindi.
Kaya naman kahit na alam kong mahihirapan ako na pagsabayin ang pag-aaral ng mga aralin ko at pagtuturo sa mga kapatid ko?
Pipilitin ko pa din na isabay ang pagkayod.
Buti na lamang at may gusto pa din na magpa-tutor sa akin.
Buti na lang at nandiyan sina noise.cash at read.cash.
Buti na lang nandiyan kayo. Mga tao na handang tumulong kahit sa isang pindot lamang.
Ngunit, dadating talaga sa punto na matitigil ka sa dilim.
Hindi dahil ayaw mo na, kun'di dahil sa ibang mga tao na nakapaligid sa iyo. Na kadalasan ay kung sino pang mga malalapit sa iyo ay sila pa ang hihila sa inyo.
Hihila sa mas malalim pa.
Hihila sa dilim.
Katulad na lamang nang nangyayari sa amin.
Nakakaginhawa na kami pero heto ang mga kamag-anak at ultimo mga kapatid ni Ina na tila ba hihilahin pa kami sa ibaba kasama nila.
May mga problema kami sa buhay pero mas madami pa ang sa kanila.
May sari-sarili nang pamilya pero sa iisang bahay pa din nakatira. Sa iisang kaldero pa din nag-sasaing. Buti na lamang at nakahiwalay kami kaya naman medyo okay pa.
Ngunit, hindi eh. Ganoon pa din. Dahil ba nakakaginhawa na kami ay hihilahin ulit nila kami? Bakit ganoon? Ayoko niyon eh.
At ito na nga, naranasan na naman naming kumain sa dilim. 'Di dahil may power interruption, kun'di dahil naputulan kami.
May pambayad kami ng ambag namin pero pwede ba namang ibayad lang ang share namin? Hindi.
At ito kami ngayon, sama-samang nagpapaypay sa araw at sa gabi.
Dahil sa nangyayaring ito sa amin ngayon? Naitatanong ko na naman kung "umuusad nga ba kami?"
Alam kong oo pero mukhang kailangan namin na huminto muna. Pansamantala.
Pangako ko sa sarili ko na kapag mas nakaluwagluwag pa ako? O mas naka-ipon pa nang mas malaki? Isusunod ko naman 'yung pagpapakabit ng sarili naming kuntador.
Kaya naman, Ama, Ina, at mga kapatid ko? Kaunting hintay na lamang at 'di na natin ulit mararansan na kumain sa dilim, hampasin ang mga balat natin dahil sa mga lamok na aali-aligid, at magpaypay nang magpaypay sa gabing napaka-init.
Kaunting hintay pa. Kaunting hintay na lang. <3
Hanggang dito na lamang po. Sana ay nagustuhan ninyo ang sulatin kong ito. Kahit na sa tingin ko ay mas marami pa ng sabaw dito kaysa sa laman. Sana ay may napulot din kayong aral. Sana!
Before I end this article, remember that ....
"Slow progress is better than no progress."
-Anonymous
For more articles, just visit me here in read.cash:
imanagrcltrst: https://read.cash/@imanagrcltrst
And, we can also have a chitchat in noise.cash:
imanagrcltrst: https://noise.cash/u/imanagrcltrst
LOVE LOTSSS!
Published by August 20, 2020
Napakaswerte ng magulang mo sa iyo. Mataas talaga ang pangarap mo. Lumipad ka sa abot ng iyong makakaya kapatid. Walang masama sa pangangarap kapatid. Ang masama eh, yung umaasa ka sa ibang tao para mapunta ka sa itaas. 👍