Habang nasa kalagitnaan ako ng tulog, bigla na lang akong nagising mula sa isang panaginip. Mayroon kasing isang papel na dumapo sa aking mukha. Tapos pagtingin ko dito, nakasaad don ang...
"The place where you can find yourself into an escapade"
Tapos bigla na lang akong kinain ng papel na iyon kaya agad akong napabalikwas mula sa pagkakahiga.
Pagkatapos non ay agad ko ding ipinagpatuloy ang aking naudlot na tulog sabay sabing.....
Panaginip lang iyon.
Tumatagaktak na ang aking pawis dahil sa init na nanggagaling kay haring araw. Patuloy pa rin ako sa pagtratrabaho hindi dahil sa takot ako na mapagsermonan na naman ni inay kundi dahil isa ito sa mga responsibilidad ko bilang anak.
Nakakasawa. Paulit-ulit. Nakakabingi. Oo, hindi na naman ako nakaligtas mula sa matalas na dila ng aking ina. Kung sabagay alam kong may patutunguhan din lahat ng mga pangaral niya sa akin para hindi ako lumaking basagulero at bastos.
I didn't notice how fast the time that passed by. This day, I'll be going to Manila. I can't hide my excitement and at the same time loneliness. Every second. Every Minute. Every Hour. Every Day. Every Month. Every Year. Surely, I'll miss my parents when I'm in Manila.
I am very grateful because of this. This is an opportunity that is why I need to grab it. I will not be going to disappoint them. I will do everything; I will strive harder to fulfill my dreams in life and overcome poverty.
"This is it!"
I am about to say goodbye when my mom hugged me tight and doesn't want to release me.
"Nay naman oh, tama na ang drama"
"Huwag ka nang tumuloy nak" si nanay
"Anong huwag ka diyan, gusto mo ba na habambuhay tayong masadlak sa kahirapan?. Tandaan mo nag-iisang anak lang natin siya at siya na lang ang natitirang pag-asa natin na magpapatuloy sa naudlot nating pangarap" si tatay
"Sige po mauna na ako, naghihintay na yung sasakyan ko"
Bago ako pumasok sa loob ng jeep biniro ko muna ang nanay ko.
"Tsaka nay paalala lang, ANG PANGIT NIYO PO TALAGANG UMIYAK!"
Sabay karipas ng takbo papasok sa loob ng jeep. Hay, salamat talaga at naiwasan ko ang flying tsinelas ng nanay ko haha.
Ngunit ano itong nakikita ko? Totoo bang hinahabol ng nanay ko itong sinasakyan ko?
"Hoy juan, lumabas kang bata ka!" sigaw ni nanay habang matulin na tumatakbo
"Nay naman oh, biro lang yun!" sigaw ko sa kanya
"Anong biro ka diyan!...." magsasalita pa sana siya ng bigla siyang huminto at tuluyang nakalayo ang sinasakyan kong jeep.
She may be the angriest and funniest person in the world but still, she was the best one for me. I know that deep inside her, was a caring woman who will do everything to give a bright future for her son. Basta ito ang itatanim ko lang sa aking puso't isipan, I will go there to study hard so that I will be able to raise the kind of life we have. Hindi magbulakbol at mapabilang sa mga taong tumatahak sa maling landas.
Disclaimer:
This is a work of fiction. Names, characters, businesses, places, events, and incidents are either the products of the author's imagination or used in a fictitious manner. Any resemblance to actual persons, living or dead, or actual events is purely coincidental.
P.S
I do not own any of the pictures. Credits to the respective owners.
Photo © Pixabay
Preview
First Chapter
How is it?
By the way it is just the third part for this chapter. Stay tuned always for more updates. You can click the subscribe button and hit the like button. :)
