This is a "show not tell" poem, which I dedicated to my father who is now in heaven. 💙Sa pagsibol ng panibagong bulaklak
Dalawang mata ang nanunubig sa sobrang ganyak
Dinig ang unang iyak
Masid ang unang pagluha't pagmulat ng mata
Subalit, bawat buhay ay tiyak paroroon sa dulo
May lalakad papalayo't may maiiwan hawak-hawak ang mabigat na lobo
Sa pagkakataong ito, mauuna na ang babaeng nagsilbing tagapayo
Sa huling hantungan, mga larawan ng kahapon ang dala
Hinahanap ang taong nagbigay buhay at umaruga sa paslit na bata
Suot ang makintab na polo na nakasisilaw
Nakasilong sa ilalim ng tirik na araw
Habang pasan-pasan ang kahon na nagsilbing himlayan
Mga araw, buwan at taon ang lumipas
Tila umiiba na ang tinatahak na landas
Sumasabay sa indak ng mga ilaw
Sa bawat inom tila ba'y sobrang uhaw
Mga tagaktak ng pawis ay mistulang mabibigat
Nag-aaliw sa mundong kasiyahan ay salat
Nabuhay sa ilalim ng makukulay na ilaw
Samu't saring palamuti ang nakapalibot
Kumukubli mula sa malawak na espasyong limitado ang galaw
Ang mundo, na siyang pinagmulan ng kalbaryo't paghihirap sa buhay
Magmula ng isinilang at nagkaroon ng malay
Nagsimulang humina ang katawan
Kirot sa kaloob-looban ay ngayon nang nararamdaman
Tagaktak ng mga pawis ulit ay mabibigat
Hinahabol ang bawat hiningang maaari'y iyon na ang katapusan
Mga bibig ay nangungutib mahihinang hangin ang siya lamang lumalabas
Habang tambol sa dibdib ay palakas ng palakas
Kalmadong dagat, mayayabong na puno't halaman
Mga ulap na nagsasayawan, araw na matingkad ang sinag
Magaan na hakbang ang siyang binitawan
Nakatingin sa baba habang mga mata'y bumubuhos ng kaganyakan
Sa wakas, natamasa rin ang tunay na kaligayahan
Nice one