Maging kontento sa kung anong meron ka, Simple pero Masaya

Noong bata pa ako, hindi na ako makapaghintay na lumaki.

Ang aking pamilya ay mahirap, at nagkaroon ako ng mga pangarap ng mas mahusay na buhay.

Maraming mga bagay na gusto ko. Mga bagay na naranasan ng mga tao sa TV. Mga bagay katulad ng isang matagumpay na tao.

Naisip ko na ang layunin ng buhay ay upang maging matagumpay sa pananalapi. Nang tumingin ako sa paligid, iyon ang tila pinagsisikapan ng lahat.

Akala ko kung magtagumpay ako, makakakuha ako ng anumang nais ko. At ang tagumpay, sa mundong ito, ay nasusukat sa mga bagay na mayroon ka.

Nung ako ay naging isang tinedyer, nagsimula ako ng isang listahan ng mga ninanais ko. Isang checklist, na mga gagawin ko.

Madalas kong pasayahin ang aking sarili sa pamamagitan ng pagdaragdag ng mga item sa aking listahan at nangako na makamit ko ang mga bagay na iyon.

Ang aking listahan ay nagsimula sa isang maliit na kapritso hanggang sa lumaki ito ng lumaki.

Balang araw, bibili ako ng soda iinom ako hangga't gusto ko

Balang araw, bibili ako ng sorbetes tuwing gusto ko.

Balang araw, magkakaroon ako ng buong pantry.

Balang araw, kakain ako sa isang restawran tuwing gusto ko.

Balang araw, pupunta ako sa mga lugar tuwing gusto ko.

Balang araw, makakapasok ako sa kolehiyo.

Balang araw, makakakuha ako ng isang magandang trabaho.

Balang araw, magkakaroon ako ng sarili kong apartment.

Balang araw, magmamaneho ako ng aking sariling kotse.

Balang araw, makakatapak ako sa sarili kong bahay.

Sa loob ng maraming taon, Nasubukan ko na din makamit ang aking mga layunin, sa pag-iipon ng mga bagay. Unti-unti, sinuri ko ang mga item sa aking listahan.

Mga taon matapos kong masimulan ang listahan, inanyayahan ko ang aking asawa, ang isang kasamahan, at ang kanyang pamilya sa isang hapunan.

Kami ay nakatira sa isang simpleng apartment, at kailangan naming ilipat ang mga kasangkapan sa bahay upang gumawa ng isa pang silid para sa aming kasamahan, asawa, at tatlong anak. Medyo masikip ito.

Pagkatapos ng hapunan, inilalagay namin sa background ang isang pelikula ng Disney. Ang kasamahan at ang kanyang asawa ay kaakit-akit at nakakaengganyo, at ang mga bata ay masaya at gumugulong sa sopa sa maliit na sala. Ang bawat tao'y nagkaroon ng activities.

Pagkalipas ng ilang linggo, kami naman ang inanyayahan ng aming mga kaibigan sa kanilang bahay para maghapunan.

Nang sumama kami papunta sa kanilang bahay, ang unang bagay na napansin namin ay kung gaano kalaki ang kanilang bahay. Binati kami ng aming mga kasamahan, at nagpatuloy na kami sa paglilibot sa kanyang bahay at pag-aari.

Habang pinatnubayan niya kami sa bawat silid, ang tumambad sa amin ay ang nagkakanya kanyang tao na nakatira sa bahay nila

Ang dalawang mas nakakatanda, bawat isa sa kanila ay may sariling silid. Ang kanyang asawa ay nasa kusina, nag-iisa. At ang kanilang bunsong batang babae, mga anim na taong gulang, ay nasa basement home theatre, na nanonood lamang ng mga cartoon.

Nang ang tanghalian ay nandyan na, ang pamilya ay nagtipon tipon ng ilang sandali upang kumain. Ngunit pagkatapos mananghalian ang mga bata ay nagkanya kanya na ulit.

Sa araw na iyon, habang kumakain ng tanghalian sa kanilang grand house, lahat ay nagpakita na naiinis at walang malasakit. Halos parang lahat sila ay kakaibang mga estranghero na pinipilit kumain ng sabay sabay.

Ang pinagkaiba sa pagbisita nila sa aming tahanan, ang pamilya nila ay hindi interesado sa pakikipag-usap, pagtawa, o paglalaro nang magkakasama. Tila mas interesado silang bumalik sa kinaroroonan nila kung saan sila ay kanya knya lamang.

Matapos mawala ang lahat, inalok ko at ng aking asawa ang aming tulong upang linisin ang pinagkainan. Habang nag-chat kami habang naglilinis, isang kakaibang bagay ang nangyari.

Nagkaroon ako ng isang epiphany sa araw na iyon.

Akala ko na ang pinakamahalaga sa buhay ay maging matagumpay sa pananalapi. Akala ko nakukuha ng matagumpay na tao ang lahat ng nais nila, kabilang ang isang mas mahusay na buhay.

Kapag binabalikan ko ang aking pagkabata, mas naiisip ko na mas mahalaga kung anong merong relasyon kami ng aking pamilya kesa sa kung aning meron kami o wala na mga materyal na bagay.

Ang mabait, kulubot na ngiti ni Lola habang pinapawi ang aking pag-iyak.

Kung paano namumula ang pisngi ng aking ama sa pagtawa sa unang pagkakataon na nanalo ako ng isang laro ng chess.

Ang pakiramdam ko sa mga kamay ng aking ina kapag tinapik niya ilalim ng aking baba .

Ang maaliwalas na ngiti ng aking kapatid habang naglalaro kami sa park.

Naniniwala ako ngayon na ang layunin ng buhay ay upang makahanap ang mga taong magkokonekta saamin para kami ay mabuong muli.

Kinagabihan bago namatay ang aking ina, habang nahiga siya sa kama ng ospital may mga binanggit sya, ang mga bagay na na-save niya para sa aking kuya at sa akin. Ang ilang mga item na natitira ay may kaunting halaga ng pera na mahirap ibenta o isanla.

Nakikita ko sa mga mata ng aking ina, kung gaano kahirap ang pag-iwan saamin mundo nang walang kayamanan. Kung gaano sya kalungkot para saamin.

Oh ina,

Salamat ina, sa pagpamana ng isang karunungan.