"Frost turn left."
Tumango ako ng marinig ang boses ni Third sa earpiece. Lumakad ako ng walang ingay habang nakatutok ang baril sa harapan. Handa sa kung ano man ang maaring makita o makasalubong.
"Speed where are you?"
Tanong ko sa earpiece ng tumigil ako saglet upang pakiramdaman ang paligid, bago tumingin pintong nasa dulo ng hallway.
"Wait lang- TANGINA YUNG MUKHA KO PUTA!"
Natawa ako ng marinig ang boses nya. Iniwanan ko kase sya sa ibaba upang habulin ang pinaka pakay namin. Malay ko bang madami palang kalaban don.
"I'm going in"
Sabi ko sa at saka naglakad papunta sa pinto at dali daling sinipa iyon.
Halata ang gulat sa mga tao sa loob. Two men are wearing suits at may hawak itong mga baril at sa likod ay ang pakay ko.
"Hell-o Senator Chavez"
I greeted him with my sweetest smile.
"S-sino ka?"
Tanong nya at nabakas ang takot sa boses neto. Naglakad ako palapit sa kanya habang di alintana ang mga baril na nakatutok sakin.
"Ako? I am your nightmare Senator"
I saw his shocked face and I smirked at him.
"P-p-patayin niyo ang b-b-babaeng yan!"
Sigaw nya sa mga tauhan at mabilis na nagpaputok ng baril ang mga ito. Dahil mabilis ang reflexes ko ay tumakbo ako at tumalon sa likod ng sofa sa loob ng opisina nya.
They continued firing as if di sila takot maubusan ng bala. I hold my gun firmly and stood up just to shoot the two asshole trying to kill me.
Inikot ko ang baril at pinatamaan ang kamay ng dalawang lalaki. Dumaing ang mga ito sa sakit.
I shifted my gaze to the Senator.
"Btch. You don't fucking know me"
I smirked at him and pointed my gun on his head.
"As much as I wanted to kill you"
I said before I looked down on his guards who are crying in pain as their hands are covered with blood.
"I'm not yet finished"
And in just a swift nasa harap na ko ng unang lalaki at dali daling itinutok ang baril sa ulo nito.
Kinalabit ko ang gatilyo at pinasabog ang kanyang bungo.
I took the daggers in my legs and throw it on the door way.
"Araaaaay!"
Dinig kong sigaw ni Senator, I looked at the door and see him standing facing the door.
Nakatayo ito at tila na stuck dahil sa kutsilyong nakatusok sa suot nyang coat. Aww. Ang mamahaling coat.
Samantala ang isa nyang alalay na kaninang nagiiiyak sa kamay neto at nakabulagta na sa sahig at may kutsilyo sa ulo.
Damn. Asintado padin ako.
"Frost, bilis gutom na ko"
Narinig kong boses ni Hawk sa earpiece kaya't napatawa ako ng mahina.
"As if may magagawa ka no"
Sagot ko dito. Napatingin ang Senator sakin na parang isa akong baliw na may kausap sa hangin.
"Hey Senator!"
Tawag ko sa kanya at nagmadaling tumakbo palapit dito.
"Tell me, sino ang head ng sindikatong ito?"
Daretsong tanong ko sa kanya bago itutok ang baril sa kanyang sintido.
"H-h-hindi ko k-kilala"
Pautal utal nyang sagot.
"Eeeenk! Wrong answer!"
Sagot ko at nginitian sa kanya ng pagkatamis tamis bago ipinutok ang baril.
Tumalsik ang dugo nya sa aking mukha dahil sa lapit ko sa kanya.
"Yuck! fvck it"
Nandidiring pinunasan ko ito bago lumabas ng opisina.
UMUPO ako sa sofa at hinubad ang gloves na suot ko, kasunod kong umupo si Speed na may maliit na pasa sa mukha.
I looked at him and grinned.
"Seriously? You got hit ?"
I asked and he just glared at me. Hahahahaha. This asshole is really hard to get hit. Especially if pipitsugi lang ang kalaban. Pero may tama sya at mukhang galit na galit sya dahil don.
"Yeah. Thanks to you na hinahanap ako"
I just smiled at him to teased him more.
"Mission Accomplished. Nasa account na natin ang pera."
Napatingin kaming lahat kay Third na may hawak na kape sa kanang kamay at ang isa netong kamay ay nagtitipa sa keyboard ng laptop nya.
"Yown pahinga na!"
Sigaw naman ni Hawk.
We all remained silent and just take our rest. Ganto kami magpahinga, mauupo at tatahimik.
How many years have we been doing this?
Hindi namin alam, all we know is we received mails from someone and that emails keep telling us to do this sht and then once we finished it. Money will be transferred to our account.
The team has been together for years but no one knows who kept sending those mails.
Hindi man namin alam ay ginagawa padin naman namin ang mga utos nya. Marahil dahil nadin sa takot.
It all started when I was at my 19th year of age. Iyon din ang taon kung saan ang grupo naming apat ang kinilala bilang pinaka malakas na Gang sa Battle Grounds.
Battle Grounds is a place where in only the bravest can enter. Hindi makakapasok dito ang duwag. Dahil kapag pumasok ka dito ay kamatayan na ang kahaharapin mo. Makikipaglaban ka sa kung sino sino, maaaring ikaw lang o isang buong grupo.
Nang mabuo ang grupo naming apat ay napagdesisyunan naming sumali sa mga ganto. Marahil sa tawag ng laman. Pakiramdam namin ay kailangan namin ilabas ang mga bagay na ito. Hinahanap ng katawan namin ang sakit. And our brains keep on telling us that we want to see blood and we want to hurt. Coz if we don't, kami ang masasaktan.
We were formed because of our similarities.
There are marks on my nape. Marks na mukhang tusok ng mga karayom. Hindi ko alam o hindi namin alam pano namin to nakuha. Pero pare pareho kaming mayroon neto.
We wanted to know how and why do we have this shts. Is this the reason why we have this abilities? Why our bodies have high pain tolerance? Higher than what we would expect to normal people.
I took a deep breathe before looking at them whose for sure thinking the same things as me.
I gazed at Third who's now sitting in front of his laptop.
Third he is our tracker, our tracer. He got it as his codename for he is like our third eye. Nakikita nya ang hindi namin nakikita kapag nasa mission kami.
Then I looked at Hawk, he is our sniper, our long ranged fighter. He is good at guns, he has our birds eye sight.
And then to Speed, closed range fighter like me. Mabilis ito kumilos kaya't tinawag syang speed.
Napangiti ako.
And I myself.
I am Frost, closed range fighter but also a long ranged one. I am the only girl amongst them.
I am Winter.
Winter Skaie Salvador.