At sa huli't huli...

Mahal?

Iyon ang gusto kong itawag sa iyo

Iyon ang nais kong maramdaman mo

Nais kong alalahanin mo na sa bawat sandali

Sa bawat saya at pighati

Sa bawat pagpintig nitong dibdid

Ikaw lamang ang iniibig

 

Ala-ala ko pa ang ngiti sa iyong mga mata

Mga nigiting magpang-abot langit ang dala

Noong mga sandaling binibigkas mo ang mga kataga

Mga kataga ng iyong mga pangako

Mga pangako na ikaw lamang at ako

 

Natatandaan mo pa ba?

Noong tayoy walong taong gulang pa

Ipininta mo sa isang kapiraso ng papel ang aking mukha

At nag-iwan ka ng mga salitang

Ikaw lamang sapat na

 

Ala-ala mo pa ba?

Noong nakita ito ni ina

Ibinahagi niya ang piraso kay ama

At tayo’y pinagtawanan nila

Sapagkat hindi sila makapaniwala na tayo’y umiibig pala

 

Sabay tayong lumaki

Sabay nating pinagmasdan ang langit at buwan

Sabay tayong namalagi sa dalampasigan

At saksi ang kalangitan

Sa matamis nating nakaraan

 

Ako’y labis na nasiyahan

Noong ako’y pinayagan ni ina na magtungo sa iyong kinaroroonan

Iyon ang aking ika labing siyam na kaarawan

Dala-dala ko ang kahon na laman ang ating mga sula’t at larawan

Labis akong nagalak, walang mapagsidlan

 

Dali-dali akong nagtungo sa iyong silid aklatan

Katabi ng kusina sa baba ng inyong tahanan

Ang sabi ng iyong ina ay naroon ka upang magbasa

Ako raw ay magtungo upang ika’y masurpresa

At dahan-dahan akong nagkubli sa likod ng lamesa

 

Isa, dalawa, tatlo

Ako ay nagbilang hanggang sampu

Dahan-dahan kang lumingon sa aking direksyon

At sa muli ikaw ay kaharap ngayon

Dali-dali kang lumakad tungo sa aking harapan

 

Iyong mga hakbang ay sadyang kay bilis hindi ko mabilang

Ang iyong mga bisig ang sumalubong sa aking katawan

Ngiti mo’y magpang-abot kalangitanan

Ang iyong yakap ang syang aking inaabangan

Yakap na mahigpit, na nagsasabing ako’y iyo lamang

 

Wala kang pinagbago kahit lumipas man ang ilang siglo

Ikaw pa rin ang dati na kilala ko

Ikaw pa rin ang bumuo ng aking pagkatao

Ang iyong mga mata’y nangungusap

Tumitingkad na parang alitaptap

 

Isa, dalawa, tatlo

Apat, lima, anim, pito

Pitong taon na pala ang nakalipas

O! mapait na pag-ibig ba’t di ako nakaligtas

Ba’t ako ay nahihirapan, sadyang kay malas

 

Sa loob nitong pitong taon

Hindi ko mawari ang mga panahon

Kung may araw ba na ipinanalangin ko na sanay kapiling kita?

Sadyang oo, sapagkat ni isang araw ay hindi lumipas

Ng hindi ikaw sa aking mga panalangin ay naibibigkas

 

Ako ngayon ay naritong muli

Kaharap ang kwarto kung saan ka namalagi

Pinagmamasdan ang bawat sulok

Baka sakaling makitang muli

Baka sakaling ikaw lamang ay nagkukubli

 

Isa, dalawa, tatlo, apat, lima

Hindi mapigilang lumuha ang mga mata

Ako’y nagbilang muli ng isang daan pa

Baka sakaling ika’y magbalik na

Ilang libo pa ba ang bibilangin?

Upang ikaw ay muling makapiling

 

Pinunasan ko ang aking mga luha

Idinilat ang mga mata sa ibaba

At ibinulong ang mga kataga

“nawa’y ika’y maging masaya, kahit na ako’y kailan man hindi na liligaya,

Pagkat alam mo na sa iyong piling lamang ako’y muling sisigla.”

 

Kailan man sa buong buhay ko ay wala akong nais pagsisisihan

Subalit kung mayroon man akong nais baguhin sa nakaraan

Iyon ang hindi ka na sana kailanman natagpuan

Upang sana, ang puso’y hindi ngayong nagdurusa

At sana ikaw ngayon ay buhay pa, kahit kapiling ka ng iba

 

Sana’y hindi na tayo nagtagpo

Sana’y ako na ang kusang lumayo

Sana ay itinaboy kita dati pa

Sana ay hindi kana nakilala

Sana’y hindi mo na ako minahal

Sana hindi na tayo pinagtagpo ng Maykapal

 

Subalit sadyang mapaglaro ang tadhana

Ang ating kahapon ay hindi na muling maibabalik pa

Sadyang ubos na ang papel ng ating istorya

Hanggang dito nalang ang lahat ng pait at saya

Ikaw at ako ay nagtapos na, subalit mahal pa rin kita

At sa huli’t huli ikaw pa rin, walang iba

Note: This article is a 'spoken poetry' recited during the author's University's Foundation Day Celebration.

(c) photo: Pixabay