I didn't intend to,

but I automatically closed my eyes when the flood broke out. A stream that flooded me and I hoped...

What was it I hoped for? That I wouldn't be buried, snowed under while gasping for breath, praying for help?

I couldn't imagine myself getting on my knees, let alone begging, there was nothing I had done to start this storm.

Once again the wind blew straight into my face, but this time it fell on deaf ears.

It wasn't the snake from whose mouth flowed the stream of words, the overwhelming flood of demands, who tried to choke the last bit of life left in me.

Once the floodgates of heaven are open, all that remains is prayer, whispered a voice from long ago, words I never wished to hear again. Grandmother, she never understood that the essence of life was to live it, not because of trembling out of fear, but out of free will and the pursuit of freedom.

I ran out of time, the tie was high. Was this the storm of the century? I shivered for cold, felt sick to the bone.

Did he get the wind knocked out of him or was it the dragon that took his breath away and delivered him a powerful blow?

Whatever the case, he lost ground under his feet and slid into the hole that had split the soil and was flushed away with his flood of words that had never meant anything.

It was then that I asked for help, asked the earth to keep her mouth shut.

Source pictures: www.biblepic.com

De Vloed

Het was niet gepland,

maar automatisch sloot ik mijn ogen toen de vloed uitbrak. Een stortvloed waardoor ik werd overspoeld en ik hoopte...

Wat was het dat ik hoopte? Dat ik niet bedolven werd, ondergesneeuwd al snakkend naar adem, biddend om hulp?

Ik zag mijzelf niet door de knieen gaan, laat staan smeken er was niets dat ik had gedaan om deze storm te ontketenen.

Wederom kreeg ik de wind van voren, maar deze keer was het tegen dovemansoren dat hij sprak.

Het was niet de slang uit wiens mond een waterval van woorden, een vloed van eisen, stroomde die mij overspoelden en trachtten het laatst beetje leven in mij te smoren.

Zodra de sluizen van de hemel zijn opengezet rest alleen nog het gebed, fluisterde een stem van lang geleden, woorden die ik niet meer wenste te horen. Grootmoeder had nooit begrepen dat de essensie van het leven was om het te leven, niet in angst en beven, maar uit vrije wil en het streven naar vrijheid.

Er was geen tijd, het water stond aan mijn lippen. Was dit de storm van de eeuw? Het was zwemmen of verdrinken.

Kreeg hij de wind van voren of was het de draak die hem de adem benam en rake klappen uitdeelde?

Hoe het ook zij hij verloor vaste grond onder zijn voeten en gleed af in het gat dat de aarde had opengespleten overspoeld door een vloed aan woorden die nooit iets hadden betekend.

Het was toen dat ik voor het eerst mijn mond opendeed en zei: hou alsjeblieft je klep dicht.

13-2-2024

I am a mobile phone user only