Pag-asa sa Walang Hanggang Bukas

"Pag-asa sa Walang Hanggang Bukas"

Sa mga mata ng hangin, tadhana'y sumilay,

Mga puso'y umaasa, sa lihim na pasilip.

May mga pangarap na sa ulap naglalayag,

Mga taong nagmamahal, sa pag-ibig na laging buhay.

Ngunit sa kakaibang tadhana ng mundo,

Minsan, pag-asa'y nasasawi, nagiging ginto'y tanso.

Ang mga pangako'y nabubura't nalilimot,

Sa paglipas ng panahon, di maiwasang sumuko.

Mga taong umasa sa walang hanggang saya,

Naghahapdi't nawawala, sa gabi't sa araw.

Pero kahit pagod na ang mga paa,

Patuloy na nangangarap, hanggang sa pagkakataong darating ng bukas.

Sa dilim ng gabi, mga bituin ay sumisiklab,

Parang pag-asa na kahit madilim, may liwanag.

Kaya't patuloy na umaasa ang pusong sugatan,

Na ang walang hanggang pag-ibig, isang araw ay magbabalik sa buhay.

Nasa pag-asa ang lakas, nasa pangarap ang init,

Kahit pa dumating ang unos, di mawawala't di matitinag.

Mga taong umasa na may walang hanggan,

Sa inyo'y aking sabayang tinig, kayo'y aking pinatatanaw.