ben biraz cilgin, basina buyruk biriyken birden evlenmeye karar verdim.karar verdim dediysem aslinda dusunmeden evet dedim. sonra yillarca esim cocuk istedi ben ise korktum. Sonra yine birden evet dedim. Ama bu sefer kader anne olmak için vücudum yorgun ve hasta oldugunu ogrendim. Uzun bir tedaviden sonra bir

kızım oldu. O gün onu ilk kucagima aldigimda cok korktum. ya sevmezsem ya o beni sev değil. esim dogistan bir baba gibiydi hemen alıştı bu rol. ama ben ilk varsayılan bir seyden olesiye korkuyordum ve bu korku kaynağıyla hayatim boyunca nasil yasayacaktim. Cok agrim vardi ama ordan bana bakip aglayan bir canli vardi ve benim aclarimi hicde umursamiyordu. Dogruldum dikislerim zorluyordu kucağıma aldım ve emzirmeye basladim. O an korkunun yerini bir sicaklık ve mutluluk aldi. Emzirmek bence hamilelikten de kutsal bir sey. O mutlu mutlu emerken ben ilk varsayılan birini karsiliksiz sevmenin ne oldugunu anladim. Gercek sevgiyi tattim