Ako'y isang anak mahirap lamang..nakatira ako kasama ang mga MAGULANG ko sa isang maliit na bahay na malapit sa tabing dagat..kasama namin ang mga kapatid kong maliliit at dalawa kong ate..ang iba kong mga kapatid ay nakatira sa syudad..sila at namamasukan at nag-aaral doun..gustuhin man namin magsama-sama ay hindi pwede dahil mahirap ang manirahan sa probinsiya lalo na't walang magandang trabaho dito...maliit lang ang sahud at wala pang bakante na pwedeng pasukan..
Sa kabila ng pagiging malayo namin sa isa't-isa...nananatili ang magandang samahan namin..mahal namin ang bawat isa kahit ilang taon na kaming hindi nagkikita..ang lageng sinasabi ng mga MAGULANG namin.. mahalin at pakaingatan namin ang aming pamilya..ang aming samahan at ang aming pagmamahalan sa bawat isa..dahil ang pamilya ang siyang matatakbuhan mo sa oras ng kagipitan..ang pamilya ay hindi nang-iiwan kahit ano mang mangyari.. kahit minsan or madalas na nagkakatampuhan o nag-aaway kami..nagkakaayus din kami agad..at sa huli ang pamilya parin ang tutulong sayo sa oras ng iyong pangaingailangan..
Kaya dapat lage nating mahalin at pakaingatan ang ating pamilya..mahalin ang bawat isa..palawakin ang pang-unawa at matutung magpatawad...huwag tayong magtanim ng sama ng loob ng napakatagal sa ating puso dahil wala rin itong magandang maidudulot sa ating pagkatao.. sa halip tayo at unti-unting lalasonin nito kaya tayo ay napapasama at nakakalimot sa atong pinagmulang pamilya na ating iningatan noun..kaya sa aking paglaki..lage kong isasapuso ang kahalagahan ng aking pamilya..lage ko silang mamahalin at pakaiingatan hanggang sa aking pagtanda..