Ang magsasakang si Tuan

Minsan, nakatira ang isang magsasaka na may maliit na lupain. Ang kanyang pangalan ay Tuan at siya ay isang napakabait at mabuting tao. Siya ay nanirahan sa isang kubo sa kanyang lupain kasama ang kanyang asawa at mga anak at nakakuha sa pamamagitan ng pagbebenta ng anumang mga ani na makukuha niya sa kanyang maliit na lupain.

Mahal ni Lord na tulungan ang iba. Sa tuwing may sakit o nangangailangan ng isang bagay na hindi maganda, nandoon si Tuan upang tulungan ang taong iyon. Kung ang isang tao ay namatay sa nayon, tinulungan ni Tuan ang mga miyembro ng pamilya ng namatay sa alinmang paraan. Kung may sinumang nagkasakit sa gabi, si Tuan ay nasa tabi mismo ng doktor ng nayon upang matulungan siyang maghanda ng mga gamot at may posibilidad na may sakit. Tila walang sinumang kinamumuhian ang taong ito. Nagpakita siya na minamahal ng isa at lahat. Ngunit may isang tao na kinamumuhian si Tuan ng buong puso. Siya ay si Juan, isang kapitbahay ni Tuan, na nakatira sa lupa na katabi niya. Ang isang tamad na likas na katangian, bahagya na inilagay ni Juan ang maraming pagsisikap na linangin ang kanyang lupain tulad ng ginawa ni Tuan upang makagawa ng mga ani sa kanyang sarili. Kaya't nang dumating ang panahon ng pag-aani sa bawat taon, natagpuan ni Juan na kakaunti ang ani niyang ibebenta. Si Tuan sa kabilang banda, nakakuha ng isang guwapo na kita sa pamamagitan ng pagbebenta ng kanyang mga gawa.

Isang taon, hindi na napigilan ni Juan ang kanyang paninibugho. Ilang araw bago mag-ani ang kanyang ani, sinunog ni Juan ang kanyang mga pananim sa gabi. Natulog si Tuan sa oras na ito at ang pagkaalerto lamang ng isa pa niyang kapitbahay na nagligtas ng marami sa kanyang mga pananim mula sa pagkamatay sa nakamamatay na apoy ng apoy na sinindihan ni Juan. Nang tumunog ang apoy, nakita ni Tuan kung aling direksyon ang nagsimula sa apoy. Ang poot ni Juan sa kanya ay hindi alam ni Tuan. Ngunit pinahintulutan niya ang mga bagay na ito at nagpasya na gumawa lamang ng aksyon kung nakita niya na muling inuulit ni Juan ang kanyang masamang gawain. Sa taon na iyon, pinamili ni Tuan na ibenta ang nalalabi niyang mga pananim sa isang magandang presyo ngunit hindi siya makakakuha ng maraming kita para sa isang mabuting bahagi ng kanyang mga ani ay nasunog. Siya ay may isang mabigat na puso ngunit hindi niya nais na sabihin sa kahit sino tungkol dito. Pagkaraan lamang ng mga araw, nagising si Tuan sa tunog ng mga taghoy. Lumabas siya upang makahanap ng isang pulutong sa tabi ng kubo ni Juan. Nagmadali siyang nakita na ang anak ni Juan ay nagkasakit. Nalaman niya na ang doktor ng nayon ay hindi nakapagbigay ng lunas sa kanyang sakit. Alam ni Tuan ang dapat niyang gawin. Binuksan niya ang kanyang sariling kabayo at sumakay ito. Pagkatapos ay isinugod niya ang bayan na may sampung milya ang layo at kumuha ng isang mas may karanasan na doktor na nakatira doon.

Ang doktor ay nagawang hulaan nang tama ang sakit at nagbigay ng eksaktong lunas para dito. Sa loob ng ilang oras, natagpuan ang bata na natutulog nang maayos at sumama si Tuan kasama ang doktor upang dalhin siya pabalik sa bayan. Makalipas ang isang araw, pumunta si Juan sa kubo ni Tuan at nagsimulang umiyak ng mapait. Ipinagtapat niya ang kanyang mga kasalanan ngunit nagulat siya nang sinabi sa kanya ni Tuan na alam niya ang lahat. "Alam mo na sinunog ko ang iyong mga pananim? At kinuha mo pa ba ang doktor para sa aking anak?" tanong ng nagtaka si Juan. Tumango si Tuan at sinabing, "Ginawa ko ang alam ko na tama. Maaari ba akong magkamali dahil lamang sa ginawa mo?" Tumayo si Juan at niyakap si Tuan. Parehong lalaki ay lumuluha at ganoon din ang iba na nakatayo sa tabi nila. Mula sa araw na iyon, binago ni Juan ang kanyang sarili. Sa loob ng isang taon, makakagawa siya ng maraming pananim sa kanyang lupain sa pamamagitan ng kanyang pagpapagal. Nang tanungin siya ng iba kung paano siya nagbago nang labis, siya lamang ang sumagot, "Ito ay ang kabutihan at pag-ibig ni Tuan na nagbago sa akin."