Sa palagay ko ay walang mapait na karanasan. Sa ibang salita masasabi kong hindi ito isang matamis na karanasan. Kung nawalan ka ulit ng paulit-ulit at kahit na pagkatapos na hindi mo nakamit ang iyong layunin, at pagkatapos ng mahusay na paghihirap at pag-iingat - pagkatapos ng labis na paghihirap, masasabi mong matatag na mayroon kang isang mapait na karanasan sa larangan ng isang partikular na gawain o trabaho o feat o ipakita at ngayon nagawa mong matagumpay sa unang pagtatangka dahil mayroon kang isang mapait na karanasan sa pagsasagawa nito ng matagumpay at kung magtagumpay ka sa lahat ng oras, pinasisigla ka para sa iyo ngunit kung nabigo ka at nagdurusa, maaari mong alinman sa hindi maglakas-loob na isakatuparan ito o maaaring hindi kumuha ng panganib na mamamatay sa iyong buhay.
Maging praktikal tayo nang kaunti at ipakita natin ang paksa na pinag-uusapan sa laboratoryo:
Nang ako ay 11 na taong gulang lamang na nagbasa sa klase VI, ang aking tiyuhin ay may isang mapait na karanasan sa paghuli ng alakdan ng isang mahabang sinulid, na nakabitin sa tumataas na buntot at sa pamamagitan ng paggawa ng maingat na mga buhol sa parehong mga kamay ang buntot nito pagkatapos ng mahusay na pagsisikap. Ang mga tao lalo na ang mga anak ng aking edad o mas matanda o mas bata ay pinapanood ang buong palabas na sabik na pumaligid sa aking tiyuhin, kung minsan ay bumalik sa takot at kung minsan ay darating na matapang.
Ito ang panahon ng tag-araw at para sa mga buwan na magkasama ang mga tao ay hindi mapakali dahil sa patuloy na mainit na panahon. Ang Araw ay nakabitin lamang sa aming mga ulo at ang mga manggagawa ay kailangang magtrabaho para sa tinapay sa ilalim ng mainit na araw nang hindi sinasadya, walang paraan upang tumakas mula sa tungkulin at responsibilidad ng trabaho na naitalaga sa kanila. Ang pagkagutom ay ang pangunahing dahilan o dahilan na maialis sa anumang rate upang mai-save ang kanilang buhay at ng mga miyembro ng pamilya.
Ang tiyan ay naroroon sa katawan ng tao at dapat itong punan nang regular kung hindi man ... iyon ang dahilan upang kumita ng tinapay sa lahat ng mga sitwasyon o kundisyon - walang paraan kung may nais na mabuhay.
Ang mga magsasaka ay nananalangin sa Diyos para sa pag-ulan, ngunit ang pag-ulan ay lumampas sa kalangitan at hindi nakikinig sa sinuman, sa halip na hinihintay ang utos ng kanilang boss.
Sinabi ng mga tao na ang isang tunay na panalangin ay hindi kailanman magiging walang kabuluhan. Sa kalagitnaan ng Hunyo sinira ang lahat ng biglaan at isang araw nang maaga sa umaga ng itim na mga ulap ay lumitaw sa kalangitan lahat ng isang biglaang, nakikita na mula sa silangan patungo sa kanluran sa kumpol, lightening at thundering nagsimula at sa, umuulan na patuloy na umuulan. para sa buong araw o higit pa at ang mga tao ay hinalinhan ng mainit na panahon, nakaramdam ng lundo sa oras na ito.
Mayroong tubig at tubig sa lahat ng dako. Baha tulad ng eksena kahit saan! Bumaba din ang temperatura.
Habang ang mga tao ay nakakulong sa kanilang mga kubo at bahay, ganoon din ang nangyari sa mga ibon at hayop, insekto at bulate na sila ay nasa loob ng kanilang mga silid ng pahinga o butas upang mailigtas ang kanilang sarili mula sa matinding mainit na panahon.
Ito ang ating likas na katangian o saloobin kapag nagdurusa tayo sa anumang bagay, nagsisimula tayong sumpain ang Diyos, kapag pinapaboran Niya tayo ng hindi kapani-paniwala, sinisimulan natin siyang sumpain. Hindi iniisip ng Diyos ang alinman sa mga kaso o pintas. Siya ay gumon upang matiisin ang lahat kung mabuti o masama at iyon ang dahilan kung bakit Siya ay itinuturing na kataas-taasang Awtoridad sa buong sansinukob.
Kapag hindi umulan ng dalawang linggo, nanalangin kami sa Diyos, ngunit kapag patuloy na umulan nang paulit-ulit sa mga araw na magkasama at ang mga tao ay hindi lalabas mula sa kanilang mga bahay, sinimulan nila ang pagsumpa sa Diyos. Ganito ang pinakamasamang kalagayan na nakulong sa mga bahay ng mga tao. Kami ay makasarili sa pamamagitan ng kapanganakan dahil iniisip lamang natin ang tungkol sa ating sarili, hindi para sa iba pang mga nabubuhay na nilalang na nakatira malapit sa amin -animals, ibon at hayop at iba pang maliliit na insekto tulad ng mga ants, daga, ahas, alakdan atbp na nakatira sa mga butas sa ilalim ng ibabaw ng lupa at isipin lamang kung gaano nila nadarama at nahaharap ang mga problema sa sandaling nagsisimula ang tubig ng ulan sa pagpasok sa kanilang mga tirahan at madalas na ang mga butas ay napuno ng tubig ng ulan hanggang sa mga bibig ng mga butas.
Mahal ang buhay sa lahat at walang gustong mamatay.
Sa isang masamang sitwasyon kung saan ang tanong ng buhay at kamatayan ay lumitaw, sinubukan ng bawat isa na i-save ang buhay sa pamamagitan ng kawit o baluktot.
Ang mga ahas at alakdan ay nasa loob ng kanilang mga burat sa cool na tirahan tulad ng dati. Sa sandaling pumasok ang tubig ng ulan sa kanilang mga burrows, nagsimula silang lumabas upang mailigtas ang kanilang buhay sa ligtas at tuyong mga lugar. Nagkalat sila at nag-scratched sa mga pampublikong lugar sa burandah, courtyards, garahe, mga tindahan, kahit na sa pagguhit ng mga silid at kusina nang makaramdam sila ng tuyo at ligtas na mga lugar upang mabuhay hanggang sa hindi tumitigil ang pag-ulan.
Ang aking tiyuhin ay isang napaka-matapang na taong demonyo mula pa noong bata pa siya. Sampung taong gulang lang siya kaysa sa akin sa edad.
Tinali ang alakdan sa pamamagitan ng buntot nito ay ang isa sa mga mahiwagang nagpapakita na interesado siyang gawin sa harap ng pangkat ng mga manonood na nagtipon upang makita ang sabik sa kung ano ang susunod na mangyayari.
May nagsabi sa kanya na ang isang alakdan ay nakita na nagtatago sa ilalim ng sofa sa silid ng pagguhit. Tumayo ang aking tiyuhin na isinasantabi ang pagbibilang ng mga barya na nakolekta niya lamang sa pagsira sa Kapag hindi umulan ng dalawang linggo, nanalangin kami sa Diyos, ngunit kapag patuloy na umulan nang paulit-ulit sa mga araw na magkasama at ang mga tao ay hindi lalabas mula sa kanilang mga bahay, sinimulan nila ang pagsumpa sa Diyos. Ganito ang pinakamasamang kalagayan na nakulong sa mga bahay ng mga tao. Kami ay makasarili sa pamamagitan ng kapanganakan dahil iniisip lamang natin ang tungkol sa ating sarili, hindi para sa iba pang mga nabubuhay na nilalang na nakatira malapit sa amin -animals, ibon at hayop at iba pang maliliit na insekto tulad ng mga ants, daga, ahas, alakdan atbp na nakatira sa mga butas sa ilalim ng ibabaw ng lupa at isipin lamang kung gaano nila nadarama at nahaharap ang mga problema sa sandaling nagsisimula ang tubig ng ulan sa pagpasok sa kanilang mga tirahan at madalas na ang mga butas ay napuno ng tubig ng ulan hanggang sa mga bibig ng mga butas.
Mahal ang buhay sa lahat at walang gustong mamatay.
Sa isang masamang sitwasyon kung saan ang tanong ng buhay at kamatayan ay lumitaw, sinubukan ng bawat isa na i-save ang buhay sa pamamagitan ng kawit o baluktot.
Ang mga ahas at alakdan ay nasa loob ng kanilang mga burat sa cool na tirahan tulad ng dati. Sa sandaling pumasok ang tubig ng ulan sa kanilang mga burrows, nagsimula silang lumabas upang mailigtas ang kanilang buhay sa ligtas at tuyong mga lugar. Nagkalat sila at nag-scratched sa mga pampublikong lugar sa burandah, courtyards, garahe, mga tindahan, kahit na sa pagguhit ng mga silid at kusina nang makaramdam sila ng tuyo at ligtas na mga lugar upang mabuhay hanggang sa hindi tumitigil ang pag-ulan.
Ang aking tiyuhin ay isang napaka-matapang na taong demonyo mula pa noong bata pa siya. Sampung taong gulang lang siya kaysa sa akin sa edad.
Tinali ang alakdan sa pamamagitan ng buntot nito ay ang isa sa mga mahiwagang nagpapakita na interesado siyang gawin sa harap ng pangkat ng mga manonood na nagtipon upang makita ang sabik sa kung ano ang susunod na mangyayari.
May nagsabi sa kanya na ang isang alakdan ay nakita na nagtatago sa ilalim ng sofa sa silid ng pagguhit. Tumayo ang aking tiyuhin na isinasantabi ang pagbibilang ng mga barya na nakolekta niya lamang sa pagsira sa earthen pot.
Kami, mga bata, lalaki at babae ay sumunod sa kanya sa silid ng pagguhit. Mayroon siyang isang sulo sa kanyang kamay. Sinindihan niya ito at nakita ang alakdan. At ang nakakagulat ay nakita rin siya ng alakdan at mabilis na tumaas ang buntot nito na maaaring makantot sa anumang oras kung ang anumang walang uliran na pag-atake ay ginawa mula sa kabilang panig. Anumang kung paano niya ito nakuha sa chimta (Isang uri ng tool) at dinala sa patyo sa gitna ng kanyang bahay - isang napaka-maluwang na lugar. Ngayon ay iniwan niya itong libre ngunit ito ay umupo nang tahimik na parang takot sa kamatayan. Ang aking tiyuhin ay hindi pumatay ng anumang alakdan. Ginamit niya ito nang mahuli ito sa pamamagitan ng pagtali ng thread ng buntot lamang at kinuha ito sa labas ng bahay. Natutuwa ang lahat na makita ang alakdan sa nakabitin na order na walang magawa na naghihintay sa huling araw ng buhay nito. Tuwing ngayon at pagkatapos ay pinalalaki nito ang buntot at paghahanap ng pagkakataon sa batayan ng "Pagsubok at Error". (Teorya ng Pagsubok at Error ay isang mahalagang paksa ng Phychology)
Ngunit sa pagkakataong ito ay lumitaw ang aking tiyuhin na nerbiyos upang malaman na ang scorpion ay mas matalino kaysa sa kanya. Itinapon niya ang thread sa buntot nito upang masikip ng mahigpit ngunit sa tuwing siya ay nabigo. Inis na inis siya kaya nawala ang balanse at ang scorpion ay dumikit ang kanyang daliri na galit na galit ang buntot nito. Matapos ang lahat ay nagtagumpay ito sa layunin nito. Sa sandaling tumitig ito, mabilis na kumalat ang lason sa buong katawan ng aking tiyuhin. Ang aking tiyuhin ay sumigaw sa hindi mabata na sakit, "Bap re! mar gya! nakakaramdam ng sakit na talagang lahat ng isang biglaang, tumawag sa isang tao na dalhin ako sa Sitaram mamaji. Kami ay nag-alaga sa tiyuhin lamang at dinala siya sa Sitaram Mamaji na katapat lamang sa kalsada. Walang nagmamalasakit sa alakdan at kung saan saan.
Alam ni Sitaram Mamaji ang gamot sa halamang gamot na kasama niya. Nakita niya ang aking tiyuhin na dumarating, na umiiyak ng malakas na hindi na siya makakaligtas pa habang ang sakit ay kumalat sa buong katawan niya.
Siya ay nakabitin sa ilalim ng mga bisig ng mga matatanda. Sumunod kami sa kanya. Hiniling ni Mamaji sa mga tao na mag-iwan ng puwang upang makahinga siya ng maayos. Nahiga siya sa cot na nakahiga doon. Humingi siya ng isang basong tubig at binuhusan ng ilang herbal powder. Sinabi niya sa aking lola na hilingin sa kanyang anak na uminom ng buong tubig sa isang oras na isara ang kanyang mga mata nang eksklusibo at kumuha ng pahinga hanggang sa normal ang epekto ng lason. Ang mukha ng aking tiyuhin ay naging maputla at maputla, na napakita na nag-aalala.
Hiniling kaming i-vacate ang silid. Hindi nagtagal ay nakuha namin ang order kaysa sa pag-vacate namin sa silid.
Pagkatapos makapunta sa bahay ay mas nababahala ako kaysa sa nag-aalala na malaman kung paano ang aking tiyuhin. Habang ako ay hindi mapakali nang mas mababa sa aking lola, kinaladkad ko ang upuan at umupo sa tabi niya. Nag-iingat kami ng isang mapagbantay na relo na pupunta upang makita ang aking tiyuhin.
Ang aking dadaji - ang nakababatang kapatid na lalaki ng aking lola ay kabilang sa isang pamilyang zamindar dahil ang mga taong ito ay ginagamit pa rin upang mabigyan ng pansin ang sa amin. Nalaman ko na sa panahon ng taggutom sa estado sa thirties o forties, ipinamamahagi ng aking lolo ang mga butil ng pagkain na walang bayad sa mga nangangailangan. Mula noon, ang mga tao, kahit na walang buhay, ngunit ang kanilang mga ward, ay nagkaroon ng nararapat na paggalang sa aming pamilya.
Ang balita na ang isang alakdan ay tumama kay Gouri Shanker, ang pangalan ng aking tiyuhin, ay kumalat tulad ng sunog ng jungle sa kapitbahayan at higit na napakabilis at sinumang narinig ang balita ay nagsimulang dumating upang makita at magpakita ng pakikiramay.
Natakot ang lola ko na tumawid sa GT Road ngunit hindi ako. Kaya't nagmadali ako sa aking tiyuhin na umalis at upang makita kung gising na siya o wala pa ring pag-iisip. Matapos ang biglaang pagkamatay ng aking ama sa murang edad sa aksidente, ang aking tiyuhin ay nag-iisa na anak na lalaki at natural na ang lahat ng pagmamahal at pagmamahal ng aking lola ay puro sa aking tiyuhin. Mahal na mahal niya siya kaysa sa kanyang buhay at walang pag-iwan ng bato na hindi nabago upang mapasaya siya sa lahat ng pag-aari niya sa ilalim ng kanyang pag-iingat bilang siya ang tagapag-alaga at pinuno ng pamilya. Siya ay napaka magaspang at matigas sa pamamagitan ng bibig para sa isa at lahat ngunit napakabait din ng puso. Sa tuwing ang mga tao na karamihan sa mga kababaihan ng lokalidad ay dumating para sa tulong, ginamit niya agad na tumulong. Siya ay isang matandang babae na matapang na pinuno niya ang lahat sa loob at sa paligid ng kapitbahayan. Siya ay isang napakagandang Vaidya din.
Ito ay ang dadaji na nagdala ng mabuting balita sa kanyang nakatatandang kapatid na babae na si Bhagina ay tama na noon. Gabi na at ang kawan ng mga baka kasama ang kanilang mga guya ay pumapasok sa galli sa kanilang gohal (Isang lugar na kanlungan para sa kanila). Iyon ang mga araw upang sabihin ang mga gintong araw na ang bawat bahay ay nag-iingat ng mga baka, dahil ito ay tradisyon o kultura ng lipunan. Nakakuha kami ng aming sariling bahay na gatas araw-araw at higit pa sa itaas ng tae ng baka upang magamit ang pataba sa hardin at palayan. Ang katulong na lingkod na dati ay naglilinis ng gohal araw-araw at cowdung kaya natipon na ginamit upang gumawa ng goyatha para sa nasusunog na layunin. Masyadong murang karbon ang singaw na ibinebenta ng isang baniya "isang tao" (Mga 37 kg) para sa 4 na taon lamang sa tapat ng kalsada. Kinailangan naming sunugin ang aming chullah (Oven) sa bawat ngayon at pagkatapos ay may karbon ngunit ang hilaw na karbon ay hindi maipaputok ng tungkod na tugma. Iningatan namin ang tuyo na goytha sa ilalim ng karbon at sinunog muna ito ng langis ng kerosene at pagkatapos ay natakpan ng mga piraso ng karbon.
Walang magagamit na silindro ng LPG noong mga araw na iyon. Ginagawa ito ng maayos na pamilya ngunit ang mga nakatira sa ilalim ng antas ng kahirapan ay gumagamit ng pinatuyong kahoy na sila o ang kanilang mga anak na nakolekta mula sa kalapit na mga jungles. Kami ay hindi makapal na populasyon. Nagkaroon ng mga siksik na kagubatan sa at sa paligid ng aming mga tirahan Sa ngayon ay naaalala ko ang kabuuang populasyon ng bansa ay halos 33 crore lamang kapag ang ating bansa ay nakakakuha ng kalayaan / kalayaan noong 1947. Tuwang-tuwa kami nang makuha namin ang ekanni (4 paise barya sa dilaw o puting kulay) mula sa aming mga magulang habang umaalis sa mga paaralan. Wala na ang mga araw na iyon! Ngayon lahat ng mga barya ay nawala nang sila ay pinahahalagahan dahil sa sobrang pagtaas ng presyo (Inflation) ngunit tinipon ko at pinanatili ang mga ito para makita ng aking mga apo sa tuhod ang mga napakalumang barya na minsan sa sirkulasyon sa bansa sa rehimen / panuntunan ng British. Ang koleksyon ng barya ay isa sa aking mga libangan mula pa noong aking pagkabata.
Kapag napagtanto ko na mula sa itaas ng langit ang aking mga ninuno ay nagseselos na makita ako na gumagamit ng 1000 at 500 mga tala ng pera bilang paglalaro ng mga kard na nagtanong kung paano naganap ang pag-hike na ito nang maaga at kung sino ang mga responsableng tao at bakit hindi sila dapat kinuha sa unang pag-asa sa likod bakit hindi naisip kahit na? Pinagbigyan ko sila ng satirically "Aking mahal sa mahal! Ang tatay ng mga papa! Mangyaring manirahan doon nang mapayapa tulad ng nabubuhay at nasisiyahan sa bawat sandali ng buhay kahit na matapos ang pagkamatay mula dito at mangyaring magpatuloy na panatilihin ang pananaw ng mga ibon sa ekonomiya ng India lalo na ang pagtaas ng presyo nang napakabilis na ang mga araw na iyon ay hindi masyadong malayo kapag makakakita ka ng 10000 at 5000 mga tala ng pera din. " Narito ang anumang maaaring mangyari, hindi nakakagulat!
Matapos ang set ng Araw at pagkatapos ng pag-play ay nakarating ako sa bahay at nakita ko ang aking tiyuhin na dumating kasama ang aking lola na may hawak na kamay. Itinapon ko ang aking football, tumakbo sa kanya at hinawakan ang isa pa niyang kamay. Tinitigan niya ako na parang naiinis siya sa akin.
Ang isang pangkat ng mga batang lalaki at babae ay naghihintay sa aking pintuan upang batiin ang aking tiyuhin ngunit sa halip na batiin ay sinimulan nila nang sabay-sabay si Corus, "Ang scorpion stung, scorpion stung, hi! hi !! Kumusta !!! ”
Sinabi ko sa aking tiyuhin, "Hayaan silang mag-enjoy, ano iyon mula sa katotohanan."
Mula noon nakalimutan ng aking tiyuhin na itali ang anumang alakdan ngunit hindi ako. Pinili ko ang kanyang pwesto at nagpatuloy pa rin sa palabas / pag-iingat at pagpapanatiling buhay ng tradisyon alang-alang sa libangan ng mga tao.
Hayaan ang Diyos na maging mabait upang tulungan ako, turuan mo ako at gabayan kung ano ang ginagawa ko para sa kadahilanan ng sangkatauhan!
Ang aking tiyuhin ay umalis upang makalangit na tirahan ngunit buhay pa rin ako at ginagawa itong masaya tuwing taon na masigasig, sandali na sumisira ang monsoon, patuloy na umuulan ng ilang araw nang magkasama at ang mga alakdan ay lumabas mula sa kanilang mga butas hanggang sa ibabaw upang i-save ang kanilang buhay.
-wakas