Nagising ako habang ang cool na simoy ng mahangin na taglamig ay humalik sa aking mga pisngi. Ang aking buhok ay nagsimulang pumutok at ang aking mukha ay nabubulok dahil sa hangin na patuloy na pumapasok sa bintana ng aking silid. Katulad ito sa araw ng taglamig ng 2012. Tumayo ako sa tunog ng mga bata na naglalaro ng kuliglig sa parke. At natagpuan ko ang aking sarili na nawala sa kanyang mga alaala. Muli ...
Ito ay isang cool na umaga ng Nobyembre at ako at ang aking lolo ay naglalakad.
"Narito ang pakiramdam ng makalangit na sariwa dito sa mapayapang kapaligiran na malayo sa trapiko, polusyon, pagkagalit." Sinabi sa akin ni lolo habang humihinga sa sariwang hangin ng unang umaga kung saan ako pumayag.
Nagpatuloy kami sa paglalakad. Nagulat ako nang makarinig ako ng isang sumisigaw na sigaw ng isang sanggol na hayop habang tumatawid kami ng isang karton. Hindi ako sigurado kung ito ay isang tuta ngunit nahulaan ko ito nang tama nang binuksan ng aking lolo ang takip ng karton upang ilantad ang pananaw ng isang puting malambot na mabalahibo na aso na ang mga mata ay kasing makintab bilang isang brilyante at pulang-pula na parang rosas.
"Oh! Kaya kaibig-ibig. " Spontan kong nagkomento.
"Baka may umalis sa kanya dito sa sobrang pagyeyelo ng panahon na ito." Sabi niya habang pinipili siya.
"Ang tao ba ay walang puso"? Tinanong ko ngunit hindi siya tumugon kaya tinanong ko ang parehong tanong sa tuta. At ito ay gumawa ng isang tunog upang ipaalam sa akin na oo, siya.
"Inuwi natin siya sa amin?" Malugod akong nagtanong habang ang aking lolo ay lumipat ng ilang mga hakbang sa harap ng aso.
"Oo Lily. Hindi namin maiiwan dito para mamamatay araw-araw. "
Masayang-masaya ako sa aming alagang hayop na wala kami, ngunit ginawa ng lahat ng aming mga kapitbahay.
"Tingnan namin ang bahay na may isang bagay na maganda." Nasabihan ko ang aking mga kapatid. Pinagmasdan nila si lolo na may hawak na tuta. Ang kanilang mga mata ay gumaan sa sandaling ito.
Hiniling sa akin ni lolo na hilahin ang basahan para sa kanya upang ilagay ang tuta dito. Nagsimula kaming lahat na maglaro kasama ang tuta kahit ang aking ina, na karaniwang hindi. Kinuha ng tatay ko ang kanyang camera at nakuha ang mga sandali.
"Sa wakas mayroon kaming alaga." Sabi ni Kori.
"Isang alagang hayop! Isang alagang hayop! Yeahh! " Ang kapatid kong si Jack ay sumigaw sa tuwa.
"Hinahayaan siyang pangalan." Iminungkahi ko.
Isang pin na patahimik na naganap habang sinimulang isipin ng lahat ang pinakamagandang pangalan.
"Pangalan ... alagang hayop ... mmm. Pangalan. " Inulit ni Jack ang nakakainis niyang ugali. Karaniwan niyang ginagawa ito. Ngayon lahat tayo ay ginagamit dito. Hindi ko alam kung bakit niya ginagawa iyon, ngunit marahil dahil pinatunayan niya na maaari rin siyang magsalita ngayon tulad namin. Huh! Ang 2 taong gulang na batang lalaki.
"Bruuo ... Brzzz ..." muli niyang sinabi ang isang bagay upang makinig sa kanyang sariling tinig, "Bruzo ... alagang hayop."
"Sige! Nakuha namin ang pangalan. " Tinanggal ng lola ang buong seremonya ng pagbibigay ng pangalan pagkatapos nito. At tinanggap naming lahat ang pangalan. Sa totoo lang kinailangan namin.
Bruzo. Kami ay naging masaya na magkaroon siya at siya ay magkaroon kami. Lumipas ang buong araw at dinala ko siya sa paglalakad malapit sa park kasama ang aking kapatid.
"Kaya sa wakas, nakakuha ka ng alagang hayop." Ang sabi ng kaklase ni Kori.
"Yeah. Panghuli ngunit ito ay mas mahusay kaysa sa sinumang iba pa. " Sagot ni Kori sa galit.
"Tunay na ang pinakamahusay." Itinama ko siya.
"Nawala ang kanyang kaibigan dahil wala siyang nakitang mga salita na magsalita."
Binigyan ako ni Kori ng isang high-5.
Mabilis na gumagalaw ang oras mula nang dumating siya sa ating buhay. Naalala ko noong ako at si Kori ay nag-aaway para sa aking panulat na kinuha sa kanya sa aking kawalan. Inobserbahan ito ni Bruzo at kinuha ang aking tagiliran at sinimulang habulin ang aking mahirap na kapatid hanggang sa ibalik niya sa akin ang aking panulat.
Lumipas ang mga araw at naging magkaibigan kami. Naglaro siya sa amin, kumain kasama namin, sumama sa amin. Siya ay naging isang bagong miyembro ng pamilya na kung wala ang lahat ay hindi kumpleto. Siya ang kaluluwa sa ating kasiyahan, ang hininga sa ating buhay, ang tagawasak ng ating mga kalungkutan.
Isang araw naglalaro ako ng kuliglig kasama ang aking mga kaibigan sa kolonya. Tumama ako ng anim at ang bola ay dumiretso sa glass glass ni Uncle Charlie. Tumakbo kami sa labas ng mga bahay sa basag ng baso.
Si Uncle Charlie ay hindi isang taong marumi. Magalang siya patungo sa mga bata ngunit kami ay kinakabahan din na natakot dahil siya ay nasa pulis.
"Bruzo! Halika si mama ay may paboritong bagay para sa iyo. ” Tinawagan siya ni mommy para maghapunan.
"Lily, kaya mo ..." Lumabas ako upang tawagan si Bruzo nang hindi ko pa pinatapos ang aking ina.
Nakita ko siyang nakatayo malapit sa poste ni Uncle Charlie. "Hoy cutie! Nais ni Inay na pumasok ka para sa iyong hapunan. ”
Nakarating siya sa hindi kawili-wili. Papasok na rin ako nang mahuli ng aking mga piraso ng basag na baso. At sa tabi mismo nila ay may ilang mga toppings ng mga itlog at olibo. Ang insidente sa umaga ng kuliglig ay tumama sa akin at hindi ko na pinansin ang negosyo ni Uncle Charlie.
"Hindi ako makikipag-usap sa iyo kung hindi ka kumain. Kita n'yo, inihanda kita ng mga paboritong buto ng manok para sa iyo ng iyong paboritong sarsa, at hindi ka pa kumakain. " Narinig ko ang nanay ko na humihiling kay Bruzo.
"Kumain o alinman sa gusto ko." I smirked pero hindi siya tumugon.
"Dapat siya ay puspos," iminungkahi ni Lolo na huwag pilitin ang labis na sobrang pagkain.
Hindi siya naglaro sa amin. Sa halip ay nakaupo siya kasama si Lolo ng higit sa 3 oras nang hindi nakakagambala sa kanya. Pumunta siya sa silid ng aking mga magulang at bumalik na rin. Bumalik siya sa bulwagan kung saan ako nakaupokasama ang aking Lola. Ako ay flummoxt sa view na iyon. Bihira siyang umupo sa paligid ng aking Granny ngunit ngayon ay ginawa niya.
"Feeling inaantok?" Tanong ko habang nakayuko.
Sagot niya na may titig. Isang titig na kung saan ay kasing lalim ng isang karagatan.
"Halika." Dinala ko siya sa kanyang dog-bed at natulog sa sarili ko pagkatapos halikan ang noo niya.
Hindi ako nasisiyahan at may isang bagay sa loob na mahirap akong pilitin.
Nakaupo si Kori sa kama. Sumali ako sa kanya.
"Hindi siya mabuti." Bumuntong hininga ako.
Sagot ni Kori na tumango. Isang katahimikan ang pumutok sa aming silid. Siguro naramdaman din niya ang parehong pakiramdam. Natupad kami sa pagpasok ni Bruzo sa aming silid at nagsimulang umikot dito. Ginagawa niya ito tuwing tatlong beses o higit pa ngunit ngayon ay isang beses lamang niyang ginawa. Umupo siya sa pagitan ko at Kori sa isang makatulog na paraan. Pinasakay namin siya tulad ng paghawak sa amin ng aming ama. Pinatay ko ang ilaw at sinubukan kong matulog.
Susunod na umaga nagising kami sa tunog ng alarm clock. Natagpuan ko si Kori sa aking kanan ngunit wala si Bruzo. Pareho kaming tumakbo sa ibaba upang makita kung nasaan siya.
Naging malambing ako nang makita ko siyang nakahiga sa porch area kasama ang lahat ng iba pang mga miyembro kung ang pamilya ay nakapalibot sa kanya.
Hinawakan ni Jack ang aking kamay at sinabing may basa na mga mata, "Bruzo..sleeping."
"Walang tulog, walang tulog." Sumigaw siya sa wakas sa kawalan ng paniniwala.
Hindi ako makapaniwala sa aking mga mata. Ang aking luha ay hindi dumating sa pagtigil. Mahal siya ng lahat. At naramdaman din niya ito. Naramdaman niya ang ating pagmamahal, ating bono, ang ating pananampalataya ay hindi mamamatay. Naramdaman niya na nagbukas ang mga pintuan ng kamatayan para sa kanya. Naramdaman niya na ang kanyang huling oras ay palaging mai-print sa aming mga puso na kung bakit siya ay emosyonal na binigyan kami ng huling huling pagbati.
Gayunman naramdaman ko ang pagsisisi sa paghagupit ng bola nang labis na tumagal sa buhay ng aking Bruzo. Dahil naaalala ko ang mga itlog na pinaghalo sa sirang baso malapit sa poste ni Uncle Charlie. Dapat kainin niya ang mga itlog na iyon. Ikinalulungkot ko ang aking hit hanggang ngayon at magsisisi ito hanggang sa huling hininga ko.
Minsan hindi mo alam kung ano ang maaaring gawin.
Naramdaman ko ang kamay ni Kori sa balikat na nagbibigay sa akin ng simpatiya at pinunasan ang aking mga luha habang tinitingnan ko ang mga bata na tumatakbo.
Lumingon kami.
'Crackkk !!!' Narinig ang tunog ng baso. Pareho kaming hindi mapigilang umiyak. Pinunasan namin ang luha. Nag-isa kaming muli.
"Miss ka namin Bruzo." Humikbi ako.
Miss ka namin tulad ng mga bituin na miss ang araw ng umaga ...
-END–