Ang nawala na pitaka, isang mahusay na kwento ng pag-ibig!

Habang naglalakad ako sa bahay isang araw na nagyeyelo, natagod ako sa isang pitaka na nawala sa kalye. Kinuha ko ito at tumingin sa loob upang makahanap ng ilang pagkakakilanlan upang matawag ko ang may-ari. Ngunit ang pitaka ay naglalaman lamang ng tatlong dolyar at isang malutong na liham na tila ba napunta sa loob ng maraming taon.

Ang sobre ay isinusuot at ang tanging bagay na maaaring mabasa dito ay ang bumalik address. Sinimulan kong buksan ang sulat, umaasa na makahanap ng ilang mga pahiwatig. Pagkatapos ay nakita ko ang dateline-1924. Ang liham ay isinulat halos 60 taon na ang nakalilipas.

Isinulat ito sa isang magandang pambabae na sulat-kamay sa pulbos na asul na kagamitan sa pagsulat na may maliit na bulaklak sa kaliwang sulok. Ito ay isang liham na "Mahal na Juan" na nagsabi sa tatanggap, na ang pangalan ay si Michael, na hindi na siya nakikita ng manunulat dahil ipinagbawal ito ng kanyang ina. Kahit na, isinulat niya na palagi siyang mahal niya.

Pumirma ito, Hannah.

Ito ay isang magandang sulat, ngunit walang paraan maliban sa pangalang Michael, na maaaring makilala. Siguro kung tumawag ako ng impormasyon, ang operator ay maaaring makahanap ng isang listahan ng telepono para sa address sa sobre.

"Operator," nagsimula ako, "ito ay isang hindi pangkaraniwang kahilingan. Sinusubukan kong hanapin ang may-ari ng isang pitaka na nahanap ko. Mayroon pa bang masasabi mo sa akin kung mayroong isang numero ng telepono para sa isang address na nasa isang sobre sa pitaka? "

Iminungkahi niya na makipag-usap ako sa kanyang superbisor, na nag-atubiling sandali pagkatapos ay sinabi, "Well, mayroong isang listahan ng telepono sa address na iyon, ngunit hindi ko maibibigay sa iyo ang numero." Sinabi niya, bilang isang kagandahang-loob, tatawagin niya ang numero na iyon, ipaliwanag ang aking kwento at tatanungin sila kung nais nila siyang ikonekta ako.

Naghintay ako ng ilang minuto at pagkatapos ay bumalik na siya sa linya. "Mayroon akong isang partido na makikipag-usap sa iyo."

Tinanong ko ang babae sa kabilang dulo ng linya kung may kilala siyang pangalan ni Hana. Siya gasped, "Oh! Binili namin ang bahay na ito mula sa isang pamilya na may anak na babae na si Ana. Ngunit iyon ay 30 taon na ang nakalilipas! "

"Malalaman mo ba kung saan matatagpuan ang pamilyang iyon?" Itinanong ko.

"Naaalala ko na inilalagay ni Ana ang kanyang ina sa isang nars sa bahay ng ilang taon na ang nakalilipas," sabi ng babae. "Siguro kung nakipag-ugnay ka sa kanila ay maaaring masubaybayan nila ang anak na babae."

Binigyan niya ako ng pangalan ng nursing home at tinawag ko ang numero. Sinabi nila sa akin ang matandang ginang ay lumipas ilang taon na ang nakalilipas ngunit mayroon silang isang numero ng telepono para sa kung saan inaakala nilang naninirahan ang anak na babae.

Pinasalamatan ko sila at tumawag. Ipinaliwanag ng babaeng sumagot na si Hana mismo ay nakatira ngayon sa isang nars sa pag-aalaga.

Ang buong bagay na ito ay hangal, naisip ko sa aking sarili. Bakit napakahusay ako sa paghahanap ng may-ari ng isang pitaka na may tatlong dolyar lamang at isang liham na halos 60 taong gulang?

Gayunpaman, tinawag ko ang nars sa pag-aalaga kung saan dapat na naninirahan si Hana at ang taong sumagot sa telepono ay nagsabi sa akin, "Oo, si Ana ay mananatili sa amin."

Kahit na ito ay 10 p.m., tinanong ko kung maaari ba akong lumapit upang makita siya. "Well," sinabi niya nang walang pag-asa, "kung nais mong magkaroon ng isang pagkakataon, maaaring siya ay nasa silid ng araw na nanonood ng telebisyon."

Pinasalamatan ko siya at sumakay patungo sa nursing home. Binati ako ng night nurse at isang guwardya sa pintuan. Umakyat kami sa ikatlong palapag ng malaking gusali. Sa day room, ipinakilala ako ng nars kay Hana.

Siya ay isang matamis, may buhok na pilak na oldtimer na may mainit na ngiti at isang kislap sa kanyang mata. Sinabi ko sa kanya ang tungkol sa paghahanap ng pitaka at ipinakita sa kanya ang liham. Ang pangalawa ay nakita niya ang pulbos na asul na sobre na may maliit na bulaklak sa kaliwa, huminga siya ng malalim at sinabi, "Bata, ang liham na ito ang huling pakikipag-ugnay ko kay Michael."

Tumingin siya sa malayo sandali sa pag-iisip at saka sinabi ng mahina, "Mahal na mahal ko siya. Ngunit 16 lamang ako sa oras at naramdaman ng aking ina na napakabata pa ako. Oh, ang gwapo niya. Parang siya si Sean Connery, ang artista. "

"Oo," patuloy niya. "Si Michael Goldstein ay isang kamangha-manghang tao. Kung makikita mo siya, sabihin sa kanya na iniisip ko siya nang madalas. At, "nag-atubili siya sandali, halos kumagat sa labi," sabihin sa kanya na mahal ko pa rin siya. Alam mo, "sabi niya na nakangiti habang nagsisimula nang lumuluha ang luha sa kanyang mga mata," Hindi ako kailanman nag-asawa. Sa palagay ko ay walang tumugma kay Michael ... "

Pinasalamatan ko si Ana at nagpaalam. Kinuha ko ang elevator sa unang palapag at habang nakatayo ako sa may pintuan, tinanong ng guwardiya, "Nakatulong ba ang matandang babae sa iyo?"

Sinabi ko sa kanya na binigyan niya ako ng tingga. "Hindi bababa sa mayroon akong apelyido. Ngunit sa palagay ko ay hahayaan ko na lang ito. Halos buong araw akong naghangad na hanapin ang may-ari ng pitaka na ito. "

Kinuha ko ang pitaka, na kung saan ay isang simpleng kayumanggi kaso ng balat na may pulang lacing sa gilid. Nang makita ito ng guwardiya, sinabi niya, "Uy, maghintay ng isang minuto! Ang pitaka ni G. Goldstein. Alam ko ito kahit saan kasama ang maliwanag na pulang lacing na ito. Palagi siyang nawawala sa pitaka. Marahil ay natagpuan ko ito sa mga bulwagan ng hindi bababa sa tatlong beses. "

"Sino si G. Goldstein?" Tanong ko habang nagsimulang magkalog ang kamay ko.

"Isa siya sa mga oldtimer sa ika-8 palapag. Iyon ang pitaka ni Mike Goldstein. Siguro nawala ito sa isa sa kanyang mga paglalakad. " Nagpasalamat ako sa guwardya at mabilis na tumakbo pabalik sa tanggapan ng nars. Sinabi ko sa kanya ang sinabi ng guard. Bumalik kami sa elevator at sumakay. Nagdasal ako na sana ay tumayo si G. Goldstein.

Sa ikawalong palapag, sinabi ng nars sa sahig, "Sa palagay ko nasa araw pa siya. Mahilig siyang magbasa sa gabi. Siya ay isang matandang matandang lalaki. "

Pumunta kami sa nag-iisang silid na mayroong anumang ilaw at may isang tao na nagbabasa ng libro. Lumapit sa kanya ang nars at tinanong kung nawala ba ang kanyang pitaka. Tumingin si G. Goldstein nang may sorpresa, inilagay ang kanyang kamay sa kanyang bulsa at sinabi, "Oh, nawawala ito!"

"Ang taong mabait na lalaki ay nakakita ng pitaka at nagtaka kami kung maaari ba itong maging sa iyo?"

Ibinigay ko kay G. Goldstein ang pitaka at ang pangalawa ay nakita niya ito, ngumiti siya ng ginhawa at sinabi, "Oo, ganoon! Dapat bumagsak ito mula sa aking bulsa ngayong hapon. Nais kong bigyan ka ng gantimpala. "

"Hindi, salamat," sabi ko. “Ngunit may sasabihin ako sa iyo ng isang bagay. Nabasa ko ang liham sa pag-asang alamin kung sino ang nagmamay-ari ng pitaka. ”

Biglang nawala ang ngiti sa kanyang mukha. "Nabasa mo ang liham na iyon?"

"Hindi ko lang ito nabasa, sa palagay ko alam ko kung nasaan si Ana."

Bigla siyang namutla. "Ana? Alam mo kung nasaan siya? Kamusta siya? Ang ganda pa rin ba niya? Mangyaring mangyaring sabihin sa akin, "pakiusap niya.

"Mabuti siya ... kasing ganda ng kapag nakilala mo siya." Mahina kong sabi.

Ngumiti ang matanda nang may pag-asa at tinanong, "Maaari mo bang sabihin sa akin kung nasaan siya? Nais kong tawagan siya bukas. " Hinawakan niya ang aking kamay at sinabing, "May alam ka ba, Mister? Gustung-gusto ko sa babaeng iyon na nang dumating ang liham na iyon, literal na natapos ang aking buhay. Hindi ako nag-asawa. Sa palagay ko lagi ko siyang mahal. "

"Ginoo. Goldstein, "sabi ko," Sumama ka sa akin. "

Sumakay kami ng elevator papunta sa third floor. Ang mga pasilyo ay nagdilim at isa o dalawang maliit na ilaw sa gabi lamang ang naglalakad papunta sa silid ng araw kung saan nag-iisa na nakaupo si Hannah na nanonood ng telebisyon. Lumapit sa kanya ang nars.

"Hannah," malambing niyang sabi, itinuro kay Michael, na naghihintay sa akin sa pintuan. "Kilala mo ba ang taong ito?"

Inayos niya ang kanyang baso, tumingin ng ilang sandali, ngunit walang sinabi. Malumanay na sinabi ni Michael, halos sa isang bulong, "Hannah, ito si Michael. Naaalala mo pa ba ako?"

Siya gasped, "Michael! Hindi ako naniniwala! Michael! Ikaw! Michael ko! " Dahan-dahan siyang naglakad patungo sa kanya at niyakap sila. Naiwan kami ng nars na may luha na dumadaloy sa aming mga mukha.

"Kita n'yo," sabi ko. "Tingnan kung paano gumagana ang Mabuting Panginoon! Kung ito ay nangangahulugang, mangyayari ito. "

Makalipas ang tatlong linggo ay tumawag ako sa aking tanggapan mula sa nars sa pag-aalaga. "Maaari ka bang mag-break sa Linggo upang dumalo sa isang kasal? Sina Michael at Hannah ay itatali ang buhol! ”

Ito ay isang magandang kasal sa lahat ng mga tao sa nursing home na nagbihis upang sumali sa pagdiriwang. Si Hannah ay nagsuot ng isang light beige na damit at maganda ang hitsura. Si Michael ay nagsuot ng isang madilim na asul na suit at tumayo nang matangkad. Ginawa nila akong pinakamagandang tao.

Binigyan sila ng ospital ng kanilang sariling silid at kung nais mong makita ang isang 76-taong-gulang na nobya at isang 79-taong-gulang na kasintahang kumikilos tulad ng dalawang tinedyer, kailangan mong makita ang mag-asawang ito.

Isang perpektong pagtatapos para sa isang pag-iibigan na tumagal ng halos 60 taon.