Reminiscing the past.

When loneliness strikes at me, I always think the past I have especially when I was a kid. How happy and precious those time I had. No problems to deal with, No task to be done at ang tanging gusto lamang gawin ay ang mag laro ng mag laro. Nakaka miss din yung larong pambata tulad ng lupa-langit, tagu-taguan, Jack stone, tumbang preso at kung ano-ano pa. Minsan naman kapag umuulan ng malakas, nagtatampisaw na tayo sa ulan. At kung na sobrahan naman tayo sa pag lalaro tiyak, palo at kurot ni nanay ang matatanggap natin.

Kapag nadadapa, inaaway at nasasaktan tayo, ang tanging alam lamang nating gawin ay ang tumakbo papunta sa ating ina dahil alam nating matatahan nila tayo but in this recent life we have now, when you get hurt or when someone hurt your feelings, sinasarili nalang natin dahil nahihiya na tayong lumapit pa sa kanila. See the difference?

Those innocent days, those perfect smiles and those genuine feelings, no smartphones, no internet, yet we have so much time to talk/chat with our loved ones, time to spend our time to them. Wishing to bring them back but reality slaps. Past is past!

Ikaw, anong nakaraan ang naiisip mo tuwing ikaw ay nag-iisa? Anong nakaraan ang gusto mong balikan?

Ps.

Tulog ang mag-ama ko habang ginagawa ko to. Kakatapos ko lang din tupiin kanina lahat ng damit na nakakalat. Buhay mama nga naman talaga. :D

Thank you for passing by. Sa uulitin! ;D <3

Lead image : Credit to Unsplash