Minsan, mayroong isang batang lalaki na nababato nang napanood niya ang mga tupa ng baranggay na nasa burol. Upang aliwin ang kanyang sarili, kumanta siya, "Wolf! Wolf! Hinahabol ng lobo ang mga tupa! ”
Nang marinig ng mga tagabaryo ang sigaw, lumapit sila sa burol upang itaboy palayo. Ngunit, pagdating nila, wala silang nakitang lobo. Nakakatawa ang bata nang makita ang kanilang mga galit na mukha.
"Huwag kang iiyak ang lobo, batang lalaki," binalaan ng mga tagabaryo, "kapag walang lobo!" Galit silang bumalik sa burol.
Nang maglaon, muling sumigaw ang batang pastol, “Wolf! Wolf! Hinahabol ng lobo ang mga tupa! ” Sa kanyang libangan, tiningnan niya habang ang mga tagabaryo ay tumatakbo sa burol upang takutin ang lobo.
Sa nakita nilang walang lobo, mahigpit nilang sinabi, "I-save ang iyong takot na sigaw para kapag may isang lobo! Huwag kang umiyak ng 'lobo' kapag walang lobo! " Ngunit ang batang lalaki ay ngumisi sa kanilang mga salita habang sila ay naglalakad na bumungol sa burol muli.
Nang maglaon, nakita ng batang lalaki ang isang totoong lobo na nagpapalusot sa kanyang kawan. Naalarma, tumalon siya sa paa at sumigaw nang malakas hangga't kaya niya, "Wolf! Wolf! " Ngunit inisip ng mga tagabaryo na niloloko niya sila muli, at sa gayon ay hindi sila tumulong.
Sa paglubog ng araw, hinanap ng mga tagabaryo ang batang lalaki na hindi bumalik kasama ang kanilang mga tupa. Nang umakyat sila sa burol, nakita nila siyang umiiyak.
"Nagkaroon talaga ng isang lobo! Nawala ang kawan! Sumigaw ako, 'Wolf!' Ngunit hindi ka dumating, "wail niya.
Ang isang matandang lalaki ay nagpunta upang aliwin ang bata. Habang iniikot niya ito, sinabi niya, "Walang naniniwala sa isang sinungaling, kahit na sinasabi niya ang katotohanan!"
