"He's getting Married but I Fall for Him!"

[07-21-2021]

"Minsan mapapatanong ka na lang kung bakit parang ang damot sa'yo ng Universe?!"

Good day fellas!

This article of mine today was just another story where some parts was based on the radio where I tuned-in most of the time when I'm bored, and most of it, gawa-gawa ko na yung ibang part nang story. I don't know, its just maybe, now a days, I'm a bit fond of listening to the radio. Out of boredom, perhaps, or I just don't have other options. Wala din naman kasi kaming Tv, so to ease my boredom, nakikinig nalang ako sa radio, especially pag nawawala-wala yung signal sa net.

And for me, para maihayag ko siya nang mabilisan at may kalinawan, Tag-lish muna tayo ulit. For those, hindi masyado nakakaintindi nang tagalog, I really hoped that you can still catched-up.😉

So, let's begin...

"Sana hindi ako ma-report, ma-downvote o kung ano man"...😬🤧

________________________

STORY OF MAINE AND VINCE

Hi! My name is Maine. I am an OFW here in Dubai and fond to tune-in in your radio station, because I somewhat relate some of the other stories you have featured in your program. And para narin siguro maibsan ang nararamdaman ko'ng pain, simula nung mawala siya sa buhay ko.

Its been almost 7 months, na inlove ako sa taong ikakasal na. Back in 2016, I met Vince, October 2016 to be exact. Naghahanap kami nang estimator sa office na pinagtatrabahuan ko at that time. HR ako sa office at ako ang nag-interview at nagpa-hire sa kanya sa boss ko. Eh' kahit meron siyang ka-compete nun, inilaban ko siya para siya ang ma-hire, kasi alam ko'ng mas suitable siya trabahong yun. Fast forward, he was hired as our estimator. Naging magtropa kami. That time, my boyfriend ako, nasa Japan, LDR kami. Also aware ako, na engaged si Vince at after two years, babalik siya nang Pilipinas, dahil gusto lang naman niya makapag-ipon para sa kasal nila ng fiancee niya na nasa Pilipinas. So, yeah.., sobrang chill lang namin, bilang magkatrabaho at bilang magkaibigan. I just felt comfortable with him. Mostly, nakakausap ko lang siya pag lunch break. Actually, alam niya ang tungkol sa boyfriend ko, hindi lang naman siya ang nakakaalam kasi open naman ako sa mga kasama namin, dahil madaldal ako at tyaka hindi na rin naman kasi iba, mga kababayan lang din naman.

Fast forward, my feelings started or should I say, nagka-crush ako sa kanya noon. Dahil din yun sa bestfriend ko na laging jino-joke si Vince na may crush siya sa kanya. Hindi ko ma-explaine ang hitsura ni Vince. Minsan sumasagot siya na parang bading, nag-a-act nga siya na parang bading. Nakikita ko lahat nang yun, kasi iisa lang naman ang office namin. At dahil bully ako minsan, inaasar ko ang bestfriend ko na crush ko rin si Vince. Kung sa bestfriend ko ay parang awkward si Vince, pagdating sa akin ay sumasabay siya, at selos na selos naman yung bestfriend ko.

One time, nasa gilid lang nang table namin yung bestfriend ko, lumapit sa'kin si Vince dahil gusto niya humiram nang charger. At sinabi ko sa kanya, "Sabihin mo muna.., Baby pahiram nang charger." Tas tawa lang ako nang tawo at yung bestfriend ko nakasimangot. Aba ang loko'ng Vince sumabay nga at sinabing, "Baby pahiram nang charger." Paulit-ulit nangyayari yun, ako bilang bully sa bestfriend ko, at siya na sumasakay sa trip ko. Don't get me wrong ha, kasi ito naman palang bestfriend ko, ay ginagamit lang si Vince para pagselosin sa kung sino talaga yung gusto niya. Yung boyfriend niya at that time ay kasama din namin sa work. Sobrang shocked namin nun, at nung nalaman yun ni Vince, eh' parang na-relaxed naman siya. Kaya nung nalaman ko yung tungkol sa bestfriend ko, ay nag-stopped na rin ako na i-bully sina Vince at isinantabi ko na lang yung feelings ko para sa kanya. Pinili ko'ng maging professional nalang, yung usapan namin ni Vince.

Hanggang sa naglipat kami nang bahay, malapit lang naman pero ibang flat nga lang. Tinulungan kami nang mga boys na maglipat nang mga gamit namin. Okay na okay kasi friday at off naming lahat. Wala nun si Vince, basta ako, busy, pagod, haggard ko at that time sa dami nang gamit, hanggang sa pagbaba ko, aba! nagulat ako kasi nandun si Vince, nagpunta siya, pero syempre hindi ko iniisip na pumunta siya for me. Tatlo kaming mag-be-bestfriend na naglipat nang bahay at lahat nang boys sa office namin ay tumulong sa'min. So, dumating siya nang sakto, nalipat na yung mga gamit nang bestfriend ko, at akin na lang yung halos naiwan. May pushcart kami nun na may lamang gamit ko at sabi niya, "Ako na diyan, ito nalang yung sayo para magaan." Ayy kinilig ako, deep inside ha, pero pilit ko'ng pinapagpag yun sa isip ko, kasi mali eh, maling-mali, hindi dapat. At that time, nagkakalabuan narin kami nang boyfriend ko, kasi ilang beses na siyang nagloko. Eh, parang hindi na rin kami nun, kasi nga LDR kami tas ayon nalipat na yung mga gamit sa bahay, nagkayayaan na uminom. Pumayag naman ang lahat, kasi bukod sa off kinabukan, 11 pm na din yata yung time na yun.

Bumili kami nang alak. Tandang-tanda ko pa, hanggang sa nag-iinom na kami, at dahil parang medyo tinamaan na ako, tumabi ako kay Vince. Hindi na siya nagulat, at inaasar kami nang mga kasama namin na bagay raw kami, na bakit hindi na lang daw kami? At sabay kaming sumagot nang, "Hindi na pwede, Hindi na pwede!" Tas sabay silang nagsigawan, "Grabe naman!" At dahil marami na kaming nainom, hindi ko namalayan na nakasandal na pala ako kay Vince at hawak ko na rin ang kamay niya. He didn't remove his hand or hindi siya umiwas sa pagkakasandal ko. He just let me. Hangang sa lumalim nang lumilim ang gabi, at iilan nalang kaming natira. He kissed me and I kissed him back, and something happened to us that time. He was my first. Yes, that was my first and I never hesitated to give it to him.

Fast forward, after what happened, pinili namin na hindi maging awkward sa office, yung normal lang kami. I understand na para sa kanya, wala lang yun, pero para sa'kin, hindi ko alam. One night nag-chat ako sa kanya at sinabi ko'ng parang namimiss ko siya. Call me a bitch, but parang gusto ko'ng mangyari ulit sa'min. But siya, ayaw niya. He resisted it. Hindi rin mawala sa isip niya yung nangyari, pero wala siyang feelings sa'kin nun. Na kung natuloy man yun, magiging friends with benefits lang kami. Nag-break na rin kami nang boyfriend ko. I ended it.

One night, nagtanung ako sa kanya, kung anong paborito niyang ulam. Ang lakas nang loob ko na magtanong, ni magsaing nahihirapan ako. Di naman sa pagmamayabang, I grew up with a yaya. Hindi ko naranasan magluto, kaya ultimo magsaing nahihirapan ako, especially nung nandito na ako sa Dubai. Ang sabi niya, "kare-kare." Sabi ko naman, " wala ka na bang ibang favorite?" Eh' alam ko kasi mahirap yun. Mahirap naman talaga lahat sa'kin when it comes sa pagluluto. And then, sinabihan ko siya na kanin na lang ang dalhin niya kinabukasan, at ako na ang bahala sa ulam. Achievement naman sa'kin yung almost 2-3 hours ko yatang prine-pare yung kare-kare sa kanya. I know iba na yung nararamdaman ko sa kanya. Mahal ko na siya. Lagi ko na siyang inaalagaan, lalo na, when it comes to food. Nahilig ako'ng magluto nang dahil sa kanya. Minsan nga iniisip ko kung masarap ba talaga o binu-bola lang niya ako. Hanggang sa, palalim na nang palihim, kami. Masyado na akong na-a-attached sa kanya. Hindi ko na naiisip yung situation na meron siya.

Months past at ang dami na naming memories together. Its was 2017. One of the best experiences of my life. Naging kami. Ayaw niyang magkaroon kami nang memories together, kasi alam niya na sobrang sakit ang mangyayari sa'kin soon. Pero hindi nangyari yun. Halos lahat nang moments ay kasama ko siya. Most of my moments na sa kanya ko lang na-experienced.

So, fast forward, dumating na yung araw na kinatatakutan ko, it was 2018. Pinakamasakit na year. Nag-resigned na siya and he will be leaving soon. But before he left, sinulit namin lahat nang time na meron kami. He gave me a gold ring and a letter na sa tuwing binabasa ko, walang magpaglagyan ang sakit sa puso ko. Yung sulat na umpisa pa lang grabe na yung iyak at hagulgol ko, and I just wanna share it to you.

Here it goes...

"Hi love, sa babaeng pinakamamahal ko, sa taong nagparamdam sa'kin nang sobra pagmamahal at pag-aalaga. Mahal na mahal kita. Hindi ko na ma-explained lahat through words but I just want to write something for you, bago ako umalis. Its up to you, kung itatapon mo to as part of your moving on, and I just want to express kung ano man ang mga nararamdaman ko for you, before I let you go. Thank you sa memories natin. Sa pag-aalaga sa'kin. Sa mga luto mo, imagine hindi ka marunong nuon but you did your best para maipagluto ako. Sa tuwing kasama kita para akong baby, alagang-alaga. Ang sarap sa feeling yung may naglalambing, nagmamasahe sayo pa'g pagod ka. Yun, ang feeling ko love. Yung na-iimagine ko na sana ako nalang lagi yung nilalambing mo. Hindi ka toxic na tao. Hindi selosa, kahit tinutuyo ka minsan, ang dali mo lang suyuin. You're really a wife material sana. Alam ko na wala na ako'ng mahahanap na kagaya mo. Love, please pray to Jesus, okay? Jesus loves you more than I love you and everybody else. Kausapin mo rin ang pamilya mo love. And dun sa future man mo, learn from me love. Siguro ito yung purpose ko para matuto ka sa pag-ibig. Wag ka'ng magsusugat nang sarili mo dahil sa'kin ha, or dahil sa pag-ibig. Find a man, and love him more than you love me but love yourself more. You are precious! You are beautiful! You are worthy! Mahal na mahal kita love and I will never ever forget you."

Loved,

Vince

Though sinabi niya na babalik pa siya after three months, pero hindi yun nangyari. Nalaman ko nalang na ikakasal na siya. Hindi ko alam kung pa'no ko nakayanan na tingnan yung pictures nung kasal nila. And yes! Kasal na siya. I know he's happy right now and ako, I'm trying my best to be happy and to be happy for him too. I'm still on the process of moving on, but I never regretted na dumating at nakilala ko si Vince.

end...

Lead Image : voicesfromtheblogs.com

________________________

Thoughts:

"Letting go of someone na mahal na mahal mo ay sobrang napakahirap gawin, especially na kung attached ka na sa kanya, yung naiisip mo'ng hindi mo kakayanin nang wala siya. But, meron at meron din kasing mga instances na kailangan mo talagang mag-sacrifice para sa taong yun at para magawa yung tama for the both of you. Masakit syempre pero, sabi nga diba, "Time heals every pain." Hindi man sa ngayon, darating at darating yung panahon na yun. Huwag lang natin kakalimutan si God. Alam natin na malaki ang maitutulong Niya along the process."

Thank you my fam for your time!📖

"No hate, Just Love!"🤗❤️

Praise be all to God!😇