Naranasan niyo naba yung punong puno kayo ng sakit, hinanakit at gusto ng lumuha? Yung tipong ang lungkot mo withouth knowing the reason why? Yung parang kanina lang okay ako pero bat ngayon ang lungkot kona naman? Then kapag may nagtanong sa inyo kung "OKAY KA LANG BA?" ang isasagot mo lang e "OO NAMAN BAKIT HINDI?". Minsan napagisip isip ko gusto ko ng mga taong dadamayan ako sa mga panahong hindi ako okay pero paano nila ako madadamayan kung hindi ako nagsasabi ng totoo sa kanila? But half of me say "hindi ako okay, kung totoo ko silang kaibigan mararamdmaan at malalaman naman nilang hindi ako okay kahit na hindi ako umamin?". Siguro marami sa mga katulad kong kabataan yung nakakaranas nito pero nung naranasan koto? Wala akong ibang nilapitan kundi si Lord. Praying for myself na sana one day gigising ako na Lord buuin moko. Lord sana maging okay nako. Lord sana may mga kaibigan poko na kayang pakiramdaman kung okay bako or hindi.
I experience this. But I guess, it is partly our fault. They are our friends but they aren't have the power of mind reading 😆. So talagang need na magsabi sa kanila na. 'Friend! Hindi ako ok, pasayahin mo naman ako.' Ganun lang po yon. Pero in my part, hindi ko po gusto na magsabi sa friends ko if my problema ako. I will keep it in myself first. Cry it while praying. Tapos pag ok na ako, iyong hindi na ako emotional. Doon na ako nagsasabi sa friends ko.